Hier weer een oude vertrouwde blog van jullie Raymond. Ter gelegenheid van de aanwezigheid van mijn broertje en mijn zusje heb ik hun de mogelijkheid gegeven om twee blogs te maken en te posten. Ik hoop dat jullie ervan genoten hebben. Hierdoor hebben jullie het meeste over Bali en Gili al gelezen. Daarnaast moet ik zeggen dat 2 weken op één plaats blijven iets is wat ik bijna nooit doe. Er valt dus geen “nieuws” te vertellen. Wel wil ik graag vertellen hoe ik de 2 weken in Bali met mijn broer en zus heb ervaren. Dit verhaal wordt dus “same same, but different” zoals de Aziaten dat zeggen.
Gisteravond heb ik mijn broer en zus uitgezwaaid op het vliegveld en momenteel zitten ze in het vliegtuig naar Amsterdam. Zij zullen straks 7.10 Nederlandse weer op Schiphol landen. Ik zit momenteel weer alleen in een goedkope spookachtige kamer die ik kon vinden ergens in Kuta en zal morgen naar Jakarta vliegen. Ik moet zeggen, het voelt nu al raar en ik mis ze stiekem nu alweer. Maar dat komt juist omdat ik net even twee weken van ze heb mogen genieten. Ze hebben me het gevoel dat ik in Nederland normaal gesproken heb even voor twee weken terug gegeven en weer mee genomen.
Ik had het nog zo gezegd, in mijn eerste blogs van Beijing. Ik ben inmiddels een volleerd reiziger in Azië maar helaas was ik er niet bij toen ze een drager van hun koffer de dag van zijn leven bezorgden bij hun aankomst in Bali. “Hoe kan die man nu opeens voor geld gaan vragen als hij onze koffers draagt?” “Vijf euro te weinig? Dan krijg je er toch zeven.” Ondanks dat het naar Nederlandse begrippen niet veel geld is, is het voor zo’n man een heel dagloon. Hier kwamen mijn broer en zus pas na twee dagen in Bali achter. Ik zeg het nog 1 keer, voor iedereen die naar Azië gaat: “Als een Aziaat hier in Azië zomaar iets voor je doet, en je heb ook het lichtelijk vermoeden dat het geld zou kunnen kosten, wordt het tijd om te informeren en aan de bel te trekken!
Ook de verkopers deden mij lachen als ik Dimitri zijn reactie zag. Vooral toen ze niet op zijn nee reageerde maar juist als wespen naar hem toekwamen. Gelukkig had ik hem goed vast en kon hij niet bijten. In de Planet Hollywood heeft hij wel in een hele groene peper gebeten en van schrik direct doorgeslikt. Hij wou natuurlijk weer de man uithangen maar snapt nu waarom je voorzichtig moet zijn met heet eten in het 30 graden Azië.
Als ik zeg spookachtige kamer, weet Dimitri wat ik bedoel. De laatste nacht dat we in Bali zouden verblijven was ons favoriete hotel vol en zijn we naar een goedkopere verhuisd. Dimitri was de eerste die uitvond dat de badkamer niet zo denderend was en kwam het mij trots laten zien nadat ik met Samantha terug kwam van inchecken. Alle kranen waren wit van de kalkaanslag, zaten los en lekten. Ik ben daar blij om. Bali is met dit gegeven en zijn idiote verkeer en de vele verkopers een goede afspiegeling van hoe Azië er in het algemeen uitziet. Ik ben blij dat mijn broer en zus hebben kunnen zien wat ik bedoel als ik hier blogs over schrijf. Ik moet ook zeggen dat het in Bali redelijk erg is met de hoeveelheid verkopers.
Ik heb erover proberen te praten met zo’n verkoper van tours in Bali. Ze staan namelijk om de 50 meter met hun borden met tours en shuttle bus tickets. Ze verkopen allemaal hetzelfde voor dezelfde prijzen. Als je gaat onderhandelen, kan er altijd wat van de prijs af. Ik gaf hem het advies om de laagste prijzen op de borden te zetten. De man zegt dat dit prijzen zijn om te onderhandelen en dat business zo in elkaar zit, een beetje praten over de prijs. Ik zeg dan weer dat de toeristen de goedkoopste prijs willen en niet altijd zin hebben om eerst met elke verkoper te gaan onderhandelen voordat ze de echte prijs hebben en dat vervolgens vijf keer te doen zodat ze de beste kunnen uitkiezen. Als deze verkoper gewoon de laagste en scherpste prijs op zijn borden zet, bespaart hij tijd en moeite en heeft hij waarschijnlijk meer klanten. Eindelijk snapte deze man mij, maar hij wist me te vertellen dat als hij dit zou doen, zijn concurrenten boos zouden worden omdat ze dat niet af hebben gesproken met elkaar. Dan zouden ze elkaars handel slopen. Ze hebben hier dus gewoon een kartel of een sociaal verdrag om elkaar te laten leven. Ik probeerde hem uit te leggen dat business niet gaat om elkaar te helpen en te laten leven maar om de grootste van de stad te worden en de concurrenten te doden. Hebben jullie je trouwens ooit afgevraagd waarom Indonesië nog steeds arm is? Ze klagen dat Holland ze hebben uitgebuit en arm hebben achter gelaten maar hebben dus niets van onze handelswijzen geleerd.
Ook zijn we op het prachtige Gili geweest en hebben daar elke dag een paar biertjes gepakt, en gegeten met uitzicht op zee. Er is echter wel iets raars aan de hand op deze eilanden. De magic Mushrooms zijn daar legaal. “Niet gevaarlijk” zeggen ze. Ze noemen het “a ticket to the moon.” Gewoon even nemen en daarna lekker snorkelen is het advies. Maar marihuana, daar staat zowat de doodstraf op in Gili. Zelfs bij de pizzazaak in Kuta staat de magic Mushroom Pizza op de menukaart. Eerst heette deze Fungi volgens de ober maar Magic mushroom stond mooier. Er is niets speciaals aan deze pizza volgens hem, gewoon een Fungi.
Ik heb mijn broertje en zusje naar huis kunnen sturen met een goed beeld van Azië en hopelijk 2 leuke weken in Indonesië. Ook heb ik ze naar huis kunnen sturen met Diarree en wat ziekte problemen. Maar dat mag onze moeder weer oplossen. Vanmiddag stap ik in het vliegtuig naar Jakarta om daar weer eens te gaan couchsurfen.