Voordat ik mijn ervaring over Kuala Lumpur met mijn ouders en Ernst ga bloggen, wil ik nog een aantal dingen over Indonesië kwijt waar ik niet aan toe ben gekomen in mijn vorige blogs. Ook wil ik in deze blog vermelden dat ik het artikel dat over mij in het Noordhollands dagblad is verschenen heb ontvangen via mijn ouders. Een onbekende afzender heeft het artikel naar mijn huisadres gestuurd. Bedankt daarvoor.
Na het deelnemen aan het verkeer in Vietnam ben ik heel wat gewend. Maar ook het verkeer van Indonesië is bizar genoeg om er zowat een hele blog aan te besteden. Niet alleen vanwege het verkeer zelf maar ook vanwege de regels en het beleid. De politie in Indonesië is namelijk erg streng. Regelmatig staan ze langs de kant van de weg om op rijbewijs te controleren. Vooral toeristen worden van de weg gehaald. Veiligheid boven alles natuurlijk. Het is natuurlijk zeer belangrijk dat je een beetje weet hoe je moet rijden in het idiote verkeer van Indonesië. Maar weten de Indonesiërs dit zelf wel?
Elke toerist heeft standaard geen internationaal rijbewijs bij zich en zal de boete van 250.000 Rupia (€ 20,-) moeten betalen. Daarmee kunnen ze verder rijden totdat ze de volgende controle tegen komen. De andere keuze voor de toerist is om van tevoren een rijbewijs te kopen bij de politie welke 500.000 Rupiah kost. De Indonesische inwoners hebben twee keuzes. Zij kunnen een rijbewijs halen, of kopen bij de politie. De Indonesiër die de eerlijke weg kiest en het rijbewijs wilt halen zal van een koude kermis thuis komen. De instantie die de rijvaardigheidstest afneemt is namelijk de politie zelf. En deze heeft liever dat het rijbewijs gekocht wordt. Vaak zakken deze mensen dan ook om de meest bizarre redenen.
Dat de rijbewijzen vaak gekocht zijn is duidelijk terug te zien in het verkeer. Structuur is ver te zoeken en inhalen gaat niet altijd even veilig. In ons busje naar de haven van Lombok naar Gilli vroeg ik aan de chauffeur of hij zich niet bang voelt bij het inhalen met hand op de claxon in een onoverzichtelijke bocht in de bergen. Zijn antwoord was dat de tegenligger hem wel ziet aankomen en dat iedereen dan een beetje aan de kant gaat en dat het goed komt. Het ligt dus aan de flexibiliteit van de tegenligger. Al toeterend reed de chauffeur weer verder en zo zette wij het waterscooter lied van de gebroeders Ko in. Heeft de chauffeur enig idee dat hij in de maling wordt genomen. Een camera auto in Indonesië zal meer geld opleveren dan een controle op rijbewijzen was onze conclusie.
Het parkeerbeheer in Jakarta is overigens ook in handen van een dubieuze organisatie. Namelijk van de lokale profiteurs. Alle parkeerplaatsen in Jakarta zijn openbaar en gratis. Dat betekent dat de gemeente hier geen geld voor vraagt. Echter de bevolking heeft bedacht dat als de parkeerplaats voor hun huis of winkel ligt dat het hun plaats is. En zo zijn alle plaatsen in beheer van een mannetje die aanwijst waar jij mag parkeren en je weer begeleid en het verkeer voor je tegenhoudt als je weer weg wilt rijden. Zelfs wanneer je naar de pinautomaat moet. En dit allemaal voor 5000 Rupiah (€ 0,40) per keer. Ik vraag me hier dan stevig af of deze mensen wel belasting betaling over deze illegale inkomsten die eigenlijk parkeerbelasting heet.
Na een fantastisch verblijf bij mijn couchsurfinghost in Jakarta en nog één interessante discussie over het vraagstuk of we ouderen nu in een verzorgingshuis moeten stoppen of niet. Ben ik vertrokken naar het vliegveld om naar Kuala Lumpur te vliegen. Ondanks dat ik de laatste tijd veel op een vliegveld kom viel me dit keer iets op. Het is namelijk iedere keer mogelijk om na de paspoortcontrole in de boekhandel boeken te kopen om de taal van het land te leren. Echter bij het verlaten van het land is dit totaal niet meer nodig natuurlijk.
In mijn volgende blog de hilariteit met mijn ouders. Momenteel zit ik in Singapore en ben ik aan het nadenken over het vervolg van mijn reis.