Vietnam
De mensen zijn aardiger in het zuiden van Vietnam werd mij aldoor door iedereen die ik tegen kwam gezegd. Na mijn bezoek aan het noorden kon ik niet echt geloven dat de mensen nog aardiger konden zijn. Maar ik zou het allemaal gaan mee maken natuurlijk. En zo vlieg ik met volle verwachting van Bangkok naar Ho Chi Minh stad in Vietnam, ook wel Saigon genoemd. In Bangkok richting het vliegveld heb ik nog 1 keer kunnen genieten dan de Thaise rijstijl. De buschauffeur van de hafvolle minibus had haast om op het vliegveld te komen en reed als een malloot met zijn hand op de toeter. Niet voor mij dit keer, ik had mijn zaken een keer ruim ingepland. Voor wie wel, vroeg ik me eigenlijk sterk af.
Mijn eerste ontmoeting met de aardigere Zuid-Vietnamezen is de ontmoeting met de taxi organisatie. Een georganiseerd zootje als je het mij vraagt. Bij het uitlopen van de douane loop je regelrecht tegen een rij met balies van toerorganisaties en wisselkantoren aan. Zij kunnen hotel en taxi voor je boeken. Een taxi binnen bestellen zou mij een vaste prijs opleveren waardoor ik bij aankomst niet voor verrassingen kom te staan. Mijn bedoeling was om naar buiten te gaan en zelf een chauffeur te zoeken. Slecht idee! De chauffeur die ik vond wist mij te vertellen in zijn Vietnamees accent dat het me 70.000 dong (€ 2,30) zou kosten om naar mijn eindbestemming te komen. Voor de makkelijkheid rekende hij het even om. Dat was 10 dollar. Aangezien zijn omrekenkoers of zijn uitspraak niet helemaal juist was heb ik voor de vaste prijs binnen gekozen. De taxichauffeur zou er dus 1 uit de categorie super aardig moeten zijn. Ook hij verpestte mijn humeur. Met backpackersstraat als eindbestemming nam hij geen genoegen. Toen ik zei dat ik nog geen hostel had en rond wou kijken bij aankomst wist hij wel een goed hotel voor mij. Natuurlijk krijgt hij daar zijn commissies voor en met de prijs die hij noemde betaal ik 3 keer zo veel. Dus deze man verplicht mij om een hostel naam te geven. Ook zijn gebrekkig Engels liet mijn verdere uitleg en bedoelingen teniet gaan. Bij aankomst in mijn hotel begon deze man nog te zeuren om extra geld omdat hij een ticket moest kopen om van het vliegveld af te komen. “Geen verrassingen, toch?” Dit keer liet mijn gebrekkig gehoor me in de steek om uit zijn Engels op te maken wat hij nu bedoelde. En zo stapte deze aardige man zijn taxi weer in en reed er vandoor.
Ho chi Minh is de tweede grote stad van Vietnam. Hanoi is de hoofdstad en Ho Chi minh heeft daar veel van weg. Het is iets meer ontwikkeld, dit is te zien aan de hoge gebouwen hier en daar. Het verkeer is meer georganiseerd door stoplichten en daarom ook naar mijn idee iets rustiger en minder chaotisch. Ook hierover is mij verteld dat Ho Chi Minh drukker zou zijn met scooters dan Hanoi. Nog een verschil is de manier waarop je benaderd wordt voor boom-boom. In Hanoi werd dit nog door een moto taxi chauffeur gedaan. Hier werd ik direct op straat aangesproken door een hoer. De moto taxi chauffeurs vragen ook niet eerst of je een rit wilt, nee ze beginnen meteen te vragen of je marihuana wilt. Gelukkig heb ik de man even gecorrigeerd en gezegd dat hij eerst moet vragen of ik een taxirit wil. Als de politie niet corrupt was in dit soort landen zou er een serieuze baan bij de undercover politie voor mij inzitten.
In Ho Chi Minh heb ik mij via een toerorganisatie laten rondleiden door de Cu Chi tunnels. Een zeer goede keuze. Althans voor iedereen die niet van de USA is, is dit een zeer goede keuze. Je krijgt voor weinig geld een busrit naar de Cu Chi tunnels met een toerleider die echt alles uitlegt en daarna wordt je afgezet bij het oorlogsmuseum als je daar behoefte aan hebt.
De Cu chi tunnels is een tunnelnetwerk van 215 km lang waar de Viet cong zich tijdens de Vietnamoorlog schuil hield. Hierin verstopte ze vrouwen kinderen en oude mensen. De Amerikanen hebben jarenlang tevergeefs geprobeerd om ze uit deze tunnels weg te krijgen. De Vietcong was te slim voor ze. En de toerleider was daar vrij trots op. “Toen de vijand naar mijn land kwam”, was een zin die hij regelmatig gebruikte. De zin werd vervolgd met wat ze deden met die vijand. Zoals welke punsji vallen er allemaal voor ze gemaakt werden. Hoe de mijnen hun tanks opbliezen. Dat er geen één Amerikaanse soldaat die de tunnels wou verkennen levend uit de tunnels kwam. In het begin wordt ook een filmpje getoond over de tunnels. Hierin wordt verteld hoe effectief de tunnels waren en worden er wat Vietcong helden genoemd met het aantal vernietigde tanks en Amerikaanse doden die ze op hun naam hadden staan. Tijdens deze presentatie liepen er een paar mensen weg. Ik hoef niet te raden uit welk land deze mensen komen. Het mooiste van de tunnels was dat je als toerist kon schieten met geweren op een schietterrein. Hier heb ik mijn kans genomen om met een M60 te schieten. Het geweer dat Rambo / Sylvester Stallone met zich mee draagt in zijn Rambo films. Kogels waren alleen wel 35.000 VND (€ 1,20) per stuk. In zo’n sliert kunnen wel een paar honderd kogels dus dan weten jullie het wel. Het was in ieder geval vet.
De volgende dag Mekong Delta wat ook zeker de moeite waard was. Feitelijk is het een boottochtje over de rivier waarbij je wat lokale mensen ontmoet die allemaal wat doen in het leven. Zo zijn we naar een snoep productie voor kokos snoepjes geweest, hebben we rond gefietst op een Eilandje, zijn we naar een stam geweest die wat muziek voor ons maakte waarna we een slang konden vasthouden. Dit laatste was wel eng maar ook dit heb ik gedaan. Het schijnt dat zijn staart vrij sterk was en laat dat ding nu net tussen mijn benen verdwijnen toen ik hem net om mijn nek kreeg. Gelukkig greep hij niet aan en ben ik er heel vanaf gekomen.
Het laatste wat ik in Ho chi Minh stad heb gedaan is een motobike gehuurd om weer even de kick te voelen van het rijden in de drukte van Vietnam. Ik ben dus opnieuw Vietnam aangekomen. Het voelt weer als terug komen op bekend terrein. Na Ho Chi Minh stad zal ik naar Nha trang gaan om een motobike te huren en hetzelfde in Hue.
In het zuiden zijn de mensen aardiger. Één van de argumenten die daarvoor is aangevoerd bij mij is dat ze geen speciale prijzen voor toeristen maken. De ene dag koop je voor zeer goedkoop een fles cola voor 15.000 Dong (€ 0,50) en informeer je bij de vrouw naar de prijzen voor bier. Als je de volgende dag terug komt om bier te kopen bij haar man die op dat moment in de winkel is en niet wist van de deal van gisteren, blijkt het bier geen 9.000 maar 10.000 te zijn. Vietnamezen zijn net als Nederlanders en elk ander volk. Er zitten nare en goede mensen tussen. Het is net welke mensen je ontmoet wat je mening over een land of bepaalde streek of stad bepaalt. Het is dan weer menseigen om deze persoonlijke mening als een feit te gaan rond verkondigen. Zoals: “De mensen in het zuiden van Vietnam zijn aardiger”
Mijn verhaal begint alweer aardig groot te worden dus stop er weer mee voordat het saai wordt. Ik dank ieder voor de reacties die soms geplaatst worden. Ondanks dat ik niet altijd reageer lees ik ze wel en vind ik het erg leuk om ze te krijgen.
Ik heb weer wat foto’s erbij geplaatst op Picasa. Hier is de link voor de geïnteresseerden. https://picasaweb.google.com/raymondjongkind
Om een indruk te krijgen van het rijden in het verkeer in Saigon heb ik hier een paar filmpjes
https://picasaweb.google.com/raymondjongkind/FilmpjesMotorRijdenSaigon#
In het tweede filmpje met de truck die de weg blokkeerde reed iemand over mijn tenen waardoor het bijna mis ging.
Binnenkort wil ik ook gaan kijken of ik wat filmpjes kan componeren in een samenvatting van mijn reis tot nu toe. Maar dat horen jullie nog.