Ook in Laos werd ik herinnerd aan het radioprogramma die mij altijd up to date hield van de nieuwste muziek. Tijdens het sorteren van mijn foto’s kwam ik deze foto tegen. Een kilometerpaaltje met nog 538 kilometer naar Thakek. Een grappige toevalligheid zo even tijdens mijn reis aan de andere kant van de wereld.
Mijn eerste ervaring met Cambodjaanse mensen was in Hanoi. Een ziekelijk raar wijf dat het lied van Sydney samson – Riverside Motherfucker luid over straat zingend uitschreeuwde naar de eigenaar van het straatwinkeltje vanwege een conflict dat zij met hem had. Toen Andy, de Brit waar ik mee reisde aangaf dit lied niet te kennen. Herhaalde ze het nog een paar keer en legde ze uit waar de lyrics over ging. Aangezien “riverside, motherfucker” de enige lyrics is, was dit niet moeilijk. Het ging volgens haar namelijk over “fucking a motobike”, Riverside motofucker!! Schreeuwde ze nogmaals. Ze spoorde niet helemaal en ik was benieuwd hoe het in Cambodja zelf zou zijn.
We zijn afgereisd naar Phnom Phen, de hoofdstad van Cambodja. Een stad waar ik bijna het idee krijg dat ik weer in een rijk land ben. De gebouwen zijn van steen en in normale staat van onderhoud. In de meeste gebouwen bevinden zich winkels of winkelcentra en erboven zitten appartementen. Het verkeer in de straten staan hier en daar vast met opstoppingen. Dit is overigens alleen zo in de kern van de stad. Even buiten deze kern is het bekende armoedige Aziatisch karakter alweer snel terug gevonden. Dit werd ons zichtbaar onderweg naar de killing fields.
In mijn vorige blog heb ik verteld over de killing caves. De killing fields is het zelfde idee maar 10 keer schokkender. De geschiedenis is mij hier wel duidelijker geworden. In 1975 kwam er een communistische partij aan de macht onder leiding van Pol Pot. Hij had een organisatie met moordenaars opgezet genaamd S21 met als doel alle hoogopgeleiden, doktoren, ministers, buitenlanders en kinderen van deze mensen te vermoorden. Dit om een dom onwetend Cambodja op te richten. Kinderen werden vermoord omdat ze wraak zouden kunnen plegen. Het enige werk wat gedaan mocht worden was boer zijn. De Tuol Sleng universiteit van Phnom Phen werd veroverd en omgebouwd tot een gevangenis . Hierin werden deze mensen op gruwelijke wijze gemarteld. Dit ging met elektrische schokken, tepels werden eraf geknipt, mensen werden op hun kop gehangen totdat ze buiten bewustzijn waren en hun kop werd dan in een bak met water gedompeld om ze wakker te maken. Na deze gruwelijke martelingen werden ze per truck naar de killing fields gebracht zo’n 15 kilometer buiten de stad. Daar werden ze bijna altijd direct op barbaarse wijzen afgemaakt. Dit ging vaak met slag gereedschap zoals bijlen, hakmessen e.d. Kinderen werden tegen de boom dood geslagen. In 1980 kwam er een einde aan deze gruwelijkheid en in de jaren 90 is Cambodja begonnen met het berechten van de leiders. Vandaag de dag is er 1 veroordeeld en de andere leiders zijn dood.
Ga je naar de boxing vanmiddag? Ga je naar de boxing vanmiddag? Welja, laten we dat maar doen en na de killing fields waren we onderweg naar de boxing. Entree was $ 1,25. De ingang van deze opgezette circustent was niet echt professioneel opgezet en aangegeven waardoor wij hem ook niet konden vinden. Na even zoeken vonden we de artiesteningang waar we zonder te stoppen door naar binnen liepen. Gelukkig lieten de boksers die druk bezig waren met warm worden ons doorlopen en konden we eer paar plaatsen zoeken op het podium. En daar zaten we dan als bijna de enige westerlingen naar een Cambodjaans boksgala te kijken. In dit gala deden er een paar Europeanen mee maar raar genoeg wonnen de Cambodjanen altijd. Een geweldig spektakel om onverwachts weer even mee te maken. En onder het genot van een paar biertjes na de tragische killing fields zeker een middagje lol waard.
In Phnom Phen verbleven wij aan de riverside. En vlak bij ons hotel was een casino. De Amerikaan waar ik mee reisde hield ook van pokeren en zo belanden we in het casino. Uiteindelijk nam alleen ik deel aan de tafels. En hoe deze Aziatische mensen hier speelden was met geen Phen te beschrijven. Respectievelijk zelf maar 3 handjes gespeeld, goed genoeg voor $ 125,- winst om onze weg voort te zetten naar de dansclub in Phnom Phen. Gelukkig bestond deze club uit normale mensen en was de Cambodjaan uit Hanoi een slechte vertegenwoordiger van haar land. Ik heb in deze club tot diep in de nacht mijn winst kunnen vieren en mijn nieuwe breakdance moves kunnen uittesten.