Sorry voor mijn late bericht. Een week na aankomst in de Filippijnen kan ik jullie vermelden dat ik niets van de Typhoon heb gemerkt en nog leef. Natuurlijk hadden jullie dit wel verwacht. Maar ik meld het maar even.
Als witte reiziger in je eentje in Azië ben je natuurlijk altijd vatbaar voor sociale contacten van buitenaf. Zo werd ik in de wachtruimte voor de trein naar Saigon aangesproken door een man van rond de 50 á 60. Standaard begint dit met interesse vragen als waar ik vandaan kom en dergelijke. Daarna fungeert hij een beetje als mijn guide op het station waarbij hij alle omroepberichten voor me vertaalt, vertelt wanneer we het perron op mogen en waar ik heen moet voor mijn wagon. De man zelf was gescheiden. De reden hiervoor was omdat zijn vrouw meer geld dan hem verdiende. Zonder geld, geen vrouw voor je in Vietnam zei de man. Ook vraagt de man natuurlijk waar ik verblijf in Saigon en wat mijn plannen zijn. Als ik verder sociaal contact niet zie zitten met iemand, doe ik daar vaak vaag over om later van deze persoon af te komen. Deze man zag het wel zitten met mij en had de grootste plannen. De volgende dag konden we bij het verlaten van de trein een taxi delen om kosten te besparen. We konden samen op zijn brommer naar Wuntau beach gaan, zo’n 2 uur rijden van Saigon. Daarna konden we ook nog een paleis bezoeken en wat andere dingen. Het zou me alleen benzine kosten, want hij had een bike.
Soms moet je jezelf afvragen waarom mensen dit nu precies willen met je? Zijn ze echt zo goedhartig dat ze hun land aan je willen laten zien of proberen ze je op één of andere manier op te lichten? Psychologisch gezien doet een mens nooit iets als er niets in zit voor hem zelf. Na even nadenken en het horen voor de prijs die ik zou moeten betalen voor benzine had ik mijn veronderstelling klaar. Deze man is een goedhartige man die in de oosterse wereld de weg kwijt is geraakt. Volgens mij zou hij heel graag naar het strand willen maar heeft hij geen geld. Ik ben een goede kandidaat als sponsor zodat hij een leuke dag kan hebben.
In de trein kwam ik beter gezelschap tegen. Een meisje dat terugkwam van haar familie in Hue. Ze sprak beter Engels en met haar had ik ook een betere sociale klik. De trein in Vietnam is hetzelfde als de Russische alleen het gebied is anders. In het zuiden ging hij langs het strand en door de prachtige bergen.
Toen de man de volgende morgen bij mijn coupe kwam om samen een taxi te nemen en ik hem vertelde dat dat goed was maar dat ik een duootje op de volgende dag niet zag zitten, zei hij mij netjes gedag en hij was verdwenen ook. Rare mensen die Vietnamezen. Als hij ook zo tegen zijn vrouw deed, ligt het niet alleen aan zijn geldgebrek maar ook aan een sociaal gebrek.
De politie in Vietnam is corrupt, maar zo dom als het achterend van een varken. Zonder helm zit ik achterop bij één van mijn net gemaakte vrienden van de BBQ party georganiseerd door wat Couchsurfers. Deze 21 jarige Vietnamese jongen zou mij om 3 uur ’s nachts naar mijn hostel brengen. Tijdens mijn ontmoeting met 2 Russische motorrijders zonder motorpapieren in Hue heb ik geleerd dat de politie je overal mee weg laat komen als je geen Vietnamees spreekt. De Vietnamese politie spreekt namelijk geen Engels. Even nadat ik deze truc had uitgelegd aan de jongen begon hij mij te vertellen dat we geen Vietnamees konden. Hij had de politie namelijk al gezien in zijn spiegels. Twee man sterk gebaarde dat we moesten stoppen en wezen naar mijn hoofd. Geen helm nee. Ook zeiden ze tegen de jongen in het Vietnamees dat hij zijn mondkapje af moest doen en maakte het gebaar. Toen ik in het Engels begon te praten en de jongen Engelse zenuwachtige wartaal begon uit te spreken, vroegen ze of we Vietnamees konden spreken. “We, we eeuh we are from Australia.” Zei de jongen. Hierop stapten de agenten met hun ziel onder de arm op hun Politiemotor en reden er verbouwereerd vandoor. Nooit gedacht dat een corrupte politie zo dom kon zijn. Samen met de jongen heb ik alles nogmaals nagelopen en zijn we tot de conclusie gekomen dat ons acteerwerk best slecht was. We hebben de verbeterpunten doorgenomen en zijn tot de conclusie gekomen dat de agenten hun werk nog slechter deden.
In Azië is karaoke super populair. Ieder die zich aan karaoke waagt hoeft niet bang te zijn dat hij afgaat voor een groot publiek. Je wordt namelijk weg gestopt in een kamer met geluidsdichte muren alleen voor jou en je vrienden. Op de BBQ had ik drie vrienden gemaakt en deze vrienden heb ik de Karaoke ervaring mee gemaakt. Ik heb nooit geweten dat Karaoke zo leuk kon zijn. Je stem wordt omgezet in een concertstem en zelfs ik ben goed in zingen geworden. Na het Karaoke hebben we ons tot 2 uur in de nacht vermaakt met eten, poolen, eten en lol maken.
Het zingen met deze mensen was alweer op mijn ene laatste dag in Saigon. Ik moet zeggen dat dit een topdag was. De mensen die ik heb ontmoet waren niet de standaard Vietnamezen. Ze waren volledig verwesterd. De 21 jongen heeft een droom. Hij wil vastgoedhandelaar worden en is momenteel werkzaam bij Real estate in Saigon. Zijn leven is gevormd rondom het werken en leren van verkopen en zakelijk omgaan met klanten. Daarnaast moet hij veel voor zijn vader zorgen die blind is geraakt door het harde werken aan zijn schilderijen. Veel tijd voor dit soort dingen en vrienden heeft hij niet in zijn leven maar ik heb hem geadviseerd dit zeker meer te gaan doen.
De 2 meiden waar ik mee heb gezongen hadden wat relatieproblemen en een breakup en ook zij hebben op deze dag hun geest even kunnen verruimen. Ook deze meiden waren geen meiden volgens de Vietnamese levenswijze volgens de jongen. Daar was hij zeker van na het horen van de manier waarop ze over relaties, dansen in de club, boom boom en dergelijke aan het praten waren.