Vandaag heb ik gemaskerd met mijn witte bandana het Sekong verlaten om via een prachtige route naar paksong te rijden en wellicht, als alles mee zit, direct door naar het eindpunt pakse te rijden.
De lonelyplanet had beloofd dat deze dag een prachtige route zou worden en er is geen woord van gelogen. De weg op de route tussen ban Bengua Kham en Paksong bestaat uit een oranje zandweg die dwars door de jungle van Laos gaat. Prachtig!
Laos bestaat uit tal van watervallen. In het noorden heb ik er al 1 bezocht en beschreven. Hier in het zuiden zijn er nog veel meer. Langs deze route zou ik er ook weer een aantal tegenkomen. Toen ik eindelijk een bord zag met een afslag heb ik deze genomen. Dit smal weggetje van 2 kilometer eindigde bij een homestay met een klein stukje land. Hierop was een vrouw van 50 aan het werk. De homestay is een houten gebouw op palen met 3 kamers. Aan de overkant staat het houten huisje van het echtpaar dat de homestay runt. Hier en daar hangen wat borden met de prijzen voor het verblijf, het bezoek van de watervallen en het parkeren van je motorscooter. Volgens de vrouw zat ik goed en ze lag mij uit hoe ik bij de watervallen moest komen. Een wandelingetje van 300 meter. Ondanks dat ik bang was dat ik weer voor allerlei dingen moet betalen omdat je toevallig over hun land moet, heb ik het toch gedaan.
Met mijn helm in mijn hand en mijn rugtas op mijn rug ben ik de wandeling begonnen. En de waterval was de moeite waard, mijn tas en helm even neergelegd en prachtige foto’s gemaakt. Bij het oppakken van mijn spullen natuurlijk de standaardcheck weer even gemaakt, maar waar zijn mijn sleutels van mijn scooter nu??? Nergens dus he! De angst dat ik moet betalen voor het parkeren is me nu totaal vergaan en de angst van een veel grotere zorg stijgt mij nu naar het hoofd. Waar zijn die sleutels? Een zoektocht van 2 uur in de rimboe onder allerlei blaadjes heeft niets opgeleverd. Ik had echt even zo’n moment van “ik voel me (….), ik voel me (…..).
De vrouw had wel een oplossing voor me. “No have?”: Vroeg ze. “No” zei ik. “Sleep here” was haar antwoord. Toen haar man thuis kwam had hij de oplossing. Morgenochtend zou hij even aan de startkabels sleutelen en ik kon weer rijden, geen probleem. Dat stelt mij enigszins gerust.
De man was zeer aardig en zeer gemoedelijk. Hij schonk een biertje voor mij in en vertelde mij over zijn homestay, 5 jaar heeft hij hem al. Samen met zijn vrouw. Ze zijn beiden 50 jaar. Zelf werkt hij nu sinds 2 maanden bij de politie in Ban Bengua Kham. Zijn vrouw blijft thuis voor de homestay en toeristen te ontvangen en rond te leiden als ze naar de watervallen willen. Er zijn er 10 in deze omgeving zei hij. Ze begeleiden je rond naar al deze watervallen voor 1 dollar per dag. Vanaf nu voel ik me al schuldig dat ik niet wou betalen voor mijn wandeling. Deze mensen zijn lief en kunnen het goed gebruiken. Daarnaast lag hij uit over het eten. Ze hadden momenteel niet veel meer dan laosaanse rijst voor me. Ze konden wel een kip voor me slachten maar dat zou mij € 40,- kosten. Laat de kip maar leven zei ik. Op het terrein lopen zon 15 a 20 kippen rond. En ook de kippen hadden een plaats om in te slapen. En let op, die hadden ze. Een mooi kippenhok op dezelfde manier gebouwd als de andere houten gebouwen. Op palen, met een trappetje voor de kippen. En alles was bedekt met bamboe en riet. De moeite waard om een foto te nemen van dit prachtige “home of the chicken” zoals de man het noemde toen hij me erop wees en lachte.
Als je wel eens animal planet op tv kijkt, verbaas je je misschien over de manier hoe dieren omgaan op het moment van een probleem en hoe ze daarna omgaan met het probleem. Zo worden er wel eens jongeren gedood van een moeder door een ander roofdier die ze druk aan het verdedigen is. Op het moment dat ze dood zijn en het haar niet is gelukt, zit ze niet bij de pakken in en leeft ze net zo vrolijk verder. Emotieloos denk ik dan.
Zijn vrouw was tijdens het eten bezig met vuur maken. De vuurhaarden die je regelmatig ziet en waar ik 2 blogs terug over vertelden. Ik wou nog vragen over de reden van het vuur maken en de veiligheid ervan. De man begreep mij niet, dus at ik maar verder. Nadat ik even naar de wc was geweest, had zijn vrouw per ongeluk de “home of the chicken” in de brand gestoken. In het brandde als een tierelier. De vrouw stond er eerst relaxed bij te lachen en ik stond versteend van verbaasdheid. Aangezien die twee zo relaxed bleven. Alsof alles nog steeds onder controle was. Daarna zijn we toch maar met zijn drieën gestart om met teiltjes water te gaan blussen. Elke keer rennen naar de waterton die in de wc staat.
Na de brand, die we raar genoeg uit hebben gekregen, stond de onderkant er alleen nog (zie foto). De man haalde nog wat eieren uit het hok, zelfs de eieren die totaal versmolten waren met het nest. De eieren die niet meer los te krijgen waren, brak hij en slurpte hij direct leeg. De vrouw lachte er om. Daarna hadden ze nog wel een gesprek samen in het laosaans maar er was geen ruzie. EN dit laatste was heel vreemd. Mijn vader zou zeker 1 hele dag van de rel zijn als mijn moeder onze schuur in de fik zou steken. En deze familie leeft net als de dieren. Ze proberen het te blussen, daarna gaan ze rustig eten en lachen wat.
Vandaag heeft mij weer veel laten nadenken. Het gebeurt nu al 2 dagen achter elkaar dat ik de dag anders eindig dan verwacht en niet op een positieve manier. Ik ben niet zoals een laosaanse familie die daar totaal gevoelloos mee om kan gaan. Maar ik geef de reis niet op, want dat zou stom staan. Je gaat toch niet folden op de River, als je de hele tijd aan het betten geweest bent. Dat staat gewoon stom.