Vlak voor mijn vertrek uit Nederland ben ik ervoor gewaarschuwd. Toen klonk het allemaal nog grappig. Wacht maar, werd er tegen me gezegd. Er zal een moment komen dat je nog aan me denkt. En dat moment kwam in Indonesië, Jakarta. Ik moest nodig, erg nodig. En ook al zie je dat er geen wc papier is in het lokaal restaurantje waar je naar binnenkomt, dat maakt even niet uit als je nodig moet. Je hurkt neer en laat de lading op deze smerige Aziatische hurk wc gaan. Tijdens het leeg laten lopen van de darmen wordt het tijd voor het nadenken over de oplossing. En dan opeens herinner je het jezelf weer. Vlak voor ik weg ging is tegen me gezegd dat je altijd je kassabonnetjes moet bewaren in Azië. Speciaal voor het probleem dat ik nu had. Dankjewel voor de tip Bart en Jaimy. Het instructieboekje van mijn net gekochte Indonesische simkaart heeft mij hier geholpen. Het hebben van geen wc papier is overigens vrij normaal in Indonesië. Zeker een punt om in gedachten te nemen bij het schudden van handen hier.
Jakarta, een stad met een oppervlakte van 661 km² en 9 miljoen inwoners . Een stad met alleen maar verkeerschaos. Een stad waar je de smog boven kan zien hangen. Een stad met een groot verschil tussen arm en rijk. En voor 2 dagen lang een stad met een Justin Bieber look-a-like.
Voordat ik naar Jakarta ging ben ik gewaarschuwd voor zakkenrollers en slechte mensen. Maar in plaats daarvan wou iedereen met me op de foto en vrienden met me worden. In Jakarta is een wit gezicht waarschijnlijk niet zo vaak te zien. En zo liep ik als een beroemdheid over het plein in het oude Nederlandse gedeelde. Geen minuut rust had ik. Geweldig was het.
Dit plein is het centrum van het oude stadje waar de Nederlanders lange tijd geheerst hebben. De bouwstijl is zeker herkenbaar aan de huizen met de oranje dakpannen. Vandaag de dag staan er om dit plein 3 musea en op het plein kan je rondrijden op een gehuurde fiets. Een ware attractie voor de Indonesiërs. Zeker als een Nederlander dit plein opeens komt bezoeken.
Naast dit oude gedeelde van de stad is er nog meer Nederlandse geschiedenis te vinden. Zo zijn er een aantal Nederlandse woorden opgenomen in de Indonesische taal en in Jakarta is er overal een bakker van het concern “Holland Bakery” te vinden. Er zien hier overigens geen stroopwafels te krijgen.
Normaal gesproken zeg ik met trots dat ik uit Nederland kom als mensen het aan mij vragen. Hier in Indonesië leren ze vaak negatieve dingen over Nederland ben ik achter gekomen. En ook ik heb nu gezien dat Nederland dit land jarenlang met onderdrukking en oorlog heeft bestuurd. Mijn trots gaat daarom ook iets naar beneden als ik mijn land hier op moet noemen. In Indonesische ogen heeft Holland het land jaren lang bezet en uitgebuit en vervolgens arm achter gelaten. Gelukkig beseffen ze allemaal dat het geschiedenis is.
Moslims zijn helemaal zo slecht nog niet als ze in Nederland worden afgedaan. In Jakarta heb ik weer eens gecouchsurfed voor de verandering. Iets wat ik veel vaker had moeten doen. Ik heb hier 3 nachten gelogeerd in een hartstikke aardige Moslim familie en deze mensen hebben samen met de mensen die ik op straat heb ontmoet mijn beeld van de moslims veel positiever gemaakt dan het beeld dat je in Nederland mee krijgt. Ik denk dat Maleisië en Indonesië goede voorbeelden zijn voor hoe een land met Moslims zou moeten zijn. Ze zijn vriendelijk, geïnteresseerd, behulpzaam, staan open voor contact en spreken meerdere talen. En ze zijn niet anders dan de niet-moslims zoals in Nederland.
Er was echter één vriend van mijn host die volgens hem en zijn vrienden in Nederland moest gaan trouwen. Hij was namelijk al 24 en had geen vriendin. Hij moest dus wel op jongens vallen. Voor de meeste moslims in Indonesië is het belangrijk dat je voor je 30e bent getrouwd. Dit omdat je ouders graag kleinkinderen willen en een schoondochter willen. Daarnaast moet de familienaam worden voortgezet. Uit respect voor wat de ouders tijdens de jeugd voor hun kinderen hebben gedaan houden hun kinderen zich hieraan. Vallen op het andere geslacht is dus niet geaccepteerd, evenals het niet kunnen vinden van een partner. Als antwoord hierop probeerde ik nog uit te leggen dat het gaat om je eigen geluk in je leven en als je ouders dat niet accepteren dat ze dat probleem niet bij jou neer moeten liggen. Helaas zat dit in hun ogen niet zo makkelijk in elkaar. Uit respect moet je doen wat je ouders van je willen op dit gebied. Op de vraag aan mijn host hoe het nu zat met de nieuwe generatie, was het antwoord dat hij het niet erg vind als zijn vrienden niet voor hun 30e trouwen of homo zijn. Dit gaf mij in eerste instantie hoop voor de toekomst. Maar vervolgens zei hij dat als het later met zijn kinderen zou gebeuren, zou hij eveneens niet blij zijn.