Zoveel leuke verhalen gehoord over deze reis en dan nu eindelijk is het zover om hem zelf te beleven. Ondanks dat we het afscheid zo lang mogelijk gerekt hadden was ik ruim op tijd voor mijn vertrek van 0.35. oor deze reis nog snel met mijn laatste internetverbinding mijn host op de hoogte gebracht over mijn treintijden en ik was klaar voor de reis. Bij aankomst bij mijn trein stonden er voor elke wagon soldaten van het Russische leger om de trein te betreden. Mijn eerste gedachte: “Waar ben ik in beland.” Ook in mijn wagon stikte het van de leden van de russian army.
Mijn knusse optrek bestond uit een Russische vrouw en man op de onderbedden (geen getrouwd stel) en ik boven en aan de andere kant een (saaie) kapitein van het leger. Nadat is gebleken dat ik geen Russisch sprak leek het de Russische man beter om in het Duits over te gaan. Deze 50 jarige man was namelijk communist in hart en nieren. De reden dat hij zo goed Duits sprak was omdat hij van 1978 tot 1998 in het Russische leger gediend heeft waarvan 4 jaar in de jaren tachtig in Berlijn op de Potzdammerplatz gestationeerd was. Uit alles wat hij zei en deed bleek dit. “Die DDR war so ein staat”zei hij. “Deutschland war die beste!!” En hij liet een boekje zien met op de kaft de tekst : “Duitsland 1933-1944”. Ik lachtte maar durfde de discussie niet aan. Deze man was ietwat verknipt door het verleden als je het mij vraagt. Verder was hij wel heel vriendelijk maar wie weet wat hij in Berlijn met de opgepakte vluchtelingen naar west Duitsland gedaan heeft. Op de vraag wat zijn taak was op de Potzdammerplatz antwoord hij: “Das ist ein geheim.” We probeerden hem te overtuigen dat het niet meer uitmaakt nu maar ook na 20 jaar wil hij er niet over praten. Verder zijn dan wel weer leuke dingen als je samen met hem voor de bezette wc aan het wachten bent en hij schreeuwt ineens: “AUFMACHEN!! DEUTSCHE POLIZIE!”
Vlak na mijn binnenkomst in de trein zag ik een frranse backpacker mijn wagon binnenkomen. De volgende dag na wat gesprekken met de Duitserfanaat kwam ik onderweg naar de wc met hem in gesprek. De fransman had ondertussen al vrienden gemaakt met wat leden van de russian army die zich in onze wagon bevonden. Het feit dat ik Engels sprak bracht de opening voor een goed gesprek en een half uur later zat ik aan de gemixde wodka. Gemixed omdat wodka verboden is op de trein. In ieder geval voor de russian army.
De volgende dag maakte ik beter kennis met de russian army en de franzosische jungen. ’s Ochtends eerst een goede doorstart gemaakt met het lezen van mijn boek welke ik als verjaardagscadeau voor tijdens mijn reis van mijn goede vriend Ernst heb gekregen. Daarna richting de slaapplaats van mijn franse lotgenoot gestapt. De franse gaat ongeveer dezelfde trip als mij maken en stapt ook uit in Irkutsk. Vanwege zijn Visa zal hij Rusland alleen sneller moeten verlaten. De jongens van het leger zijn hele aardige jongens met een zachtaardig karakter. Ze moeten allemaal minimaal 1 jaar maar sommigen hebben getekend voor 2,5 jaar. Deze dag hebben we gekaart met die gasten, wat gesprekken proberen te voeren en veel gelachen. We hebben samen voedsel gedeeld en lol gemaakt. In het gedeelde van de fransman zaten ook 2 dikzakken welke een beetje raar, altijd dronken maar aardig waren. Kortom waren de 4 dagen in de trein samen te vatten als een bijzondere ervaring met veel gelach en gezelligheid tussen de Russische soldaten die ons wat Russische woorden probeerden bij te leren.Ik ben erg blij dat ik in deze wagon met deze mensen en deze mensen heb mogen ontmoeten.
In Irkutsk aangekomen stond het volgende afscheid alweer voor de deur en ben ik samen met de fransman naar de stationshal gegaan om te proberen contact te leggen met mijn host in Irkutsk. Toen stond erop opeens iemand voor mijn neus met de vraag “Are you Raymond?” I am Natasha, a friend of Katja. I am here to pick you up, because she is busy right now. Dat was zeer goed en aardig omdat ik vergeten was te vertellen welke dag ik zou arriveren en geen nummer had gegeven. De franse jongen kon ook mee komen en de volgende dagen hebben we samen doorgebracht.