Er hing een affiche aan de lantaarnpaal voor het hostel voor gratis meditatielessen. Geen registratie. Dat klinkt goed! Na mijn succesvolle meditatiedagen in Thailand is het wel tijd voor een opfrissing. In het drukke leven van vandaag de dag vergeet je dat nog wel eens en val je terug.
Bij binnenkomst van het zaaltje waarin de meditatie dus plaats zou vinden lagen er een paar doeken op de grond. 1 doek met een tekst waarin een gebed aan god wordt gebracht. En 2 doeken met de 12 stappen richting overgave. Ik naam plaats op 1 van de stoelen en de aftrap werd gegeven door een van de 2 begeleiders die zaten aan de tafel voorin. Wat hij zei weet ik niet. Het was onduidelijk en gemompel en het ging erg snel. Het woord werd direct gegeven aan een vrouw die een stuk uit een boek voorlas. God dit en god dat. Het was allemaal gemompel en ze was duidelijk niet goed in speeches. Vooral het voorlezen helpt hier niet bij om aandacht te krijgen.
Daarna werd er iemand naar voren geroepen die zijn verhaal mocht doen. Haar naam was Cathy. “Hallo Cathy” zei iedereen. En Cathy deed haar verhaal. Ze zat er een beetje belabberd bij en mompelde eveneens. Het ging over overgave maar ik kon niet echt oppakken waar het over ging. Toen Cathy het niet meer zag zitten om te praten zei ze “dank je” en liep weer naar haar plaats. Iedereen zei “dank je Cathy”.
Daarna ging de volgende naar voren met hetzelfde proces. Dit keer ging het over drugsverslaving en het gevecht ertegen. Nadat er nog 2 naar voren waren gegaan, werd er een kleine beker het publiek ingebracht voor een donatie. En wanneer je een Nederlander vraagt geld te doneren, vooral een Jongkindje. Gaat ie eens nadenken.
Tot nu toe heeft het niet gebracht wat ik wil. Waar gaat dit allemaal over? Overgave. God, gevecht tegen verslaving. Er is niet eens een goede introductie gedaan. Ze noemen deze meditatieles een introductieles maar voor mij was alles nog steeds onduidelijk. Moet ik blijven zitten? Misschien komt de clu van alles nog? Ik ga geen geld doneren, want tot nu toe heb ik er niets uit gekregen.
Maar op dat moment was ik aan de beurt. Gelukkig niet met naar voren komen maar met het rondje. Het rondje zeggen wie je bent en hoe lang je al afgekickt bent. Ik bleef stil en iedereen keek naar me. Ik ben alleen maar verslaafd aan ijsjes, maar dat is niet zo’n probleem hoop ik. Ga je gang zeiden ze. Ik zei: “Ik ben Raymond en ik ben nieuw hier” Meteen werd er gezegd “welkom Raymond” en iedereen begon te klappen. En het rondje ging verder. Ik voelde me zo overrompeld dat ik maar geld in het bekertje gegooid had.
Daarna ging het verder zoals het de hele tijd ging. Mensen kwamen naar voren en mompelde hun verhaal over verslaving. Best interessant hoe de gedachte van deze mensen in elkaar zitten. Ook leuk om te zien hoe iemand die net vertelde over hoe zij het ervaart om als een verslaafde door het leven te gaan en hoe mensen tegen haar aankijken, gaat zitten, haar tas opent en een fles sterke drank eruit haalt en een paar slokken naar binnen werkt. Dan betrap ik mezelf erop om net zo tegen haar aan te kijken als dat ze net uitlegde in haar verhaal.
De meditatie zou 2 uur duren. Maar ik had besloten om er in de pauze tussen uit te knijpen als hij kwam. Ik verspilde mijn tijd. Maar na 1 uur moesten we gaan staan en maakten we een grote kring. We moesten elkaars hand vast houden en het gebed opzeggen. Daarna begonnen we met de handen te schudden en was de les al tot een einde gekomen.
Door het handen vast houden raakte ik aan de praat met een andere man. En alles werd me duidelijk. Ik was in de zaal voor drugsverslaafden die af willen kicken beland. De zaal voor meditatie was aan de andere kant van het gebouw. Wat een blunder! Ik heb mijn tijd verspild, maar het was wel een interessante avond. Om mezelf te troosten heb ik op de terugweg maar even een ijsje gescoord bij de McDonald’s die toevallig op mijn weg naar huis lag.