Na een mooie tijd in Thailand, wordt het toch eens tijd om Thailand te verlaten. Het krijgt je te pakken. In het begin is alles leuk en aardig maar op het eind heb je er zowat een heel sociaal leven. En dat is nu juist iets wat ik niet leuk vind, sociaal zijn. Dat gaat vreten aan je hart. Je begint met mensen mee te leven en te voelen. Je gaat dingen van ze verwachten omdat je ze gaat mogen. Op een gegeven moment word je hart ook nog eens gestolen en dan is het teken om weg te wezen. Op naar de volgende plaats. Op naar het gedeelte van het land waar de witte mensen wonen. Op naar Europa.
Een vlucht van 13 uur vanuit Kuala Lumpur bracht mij naar Londen. De eerste witte mens die ik daar zou ontmoeten zou mijn broertje zijn. Maar ik kwam echter vele andere witte mensen tegen. Maar een welbekende “joo bro” die ik natuurlijk verwacht uit de mensenmassa van wachtende mensen bij de arrival hal op Londen Stansed kwam er niet. Wellicht niet onlogisch aangezien ik niets heb afgesproken met hem. Bij het niet kunnen vinden van mijn broer heb ik als alternatief maar gezocht naar een bankje met drie zitplaatsen op het vliegveld. Breed genoeg om op te slapen. De volgende ochtend zou ik mijn weg wel maken naar het centrum.
Londen, het land waar de engelse mensen vandaan komen. Al die blanke mensen die je het hele jaar heb ontmoet met die rare britse accenten komen hier vandaan. Ik ben bij de bron. Dat is duidelijk. Soms was het overigens niet duidelijk of ze blank waren vanwege de vele kleren, mutsen en sjalen die men in dit deel van de wereld draagt. Dit mag ook wel, 11 graden is een hele schok. Een temperatuur waarin je rookwolkjes uit je mond ziet komen als je ademt. Dit magische verschijnsel was ik al bijna vergeten.
Bij mijn aankomst op het vliegveld mocht ik door de paspoortcontrole voor de mensen met een chip in hun paspoort. Ook deze luxe was een ware schok. Ik mocht de lange rijen overslaan en mijn paspoort voor een scanner houden en na 30 seconden gingen de poorten naar de rijkdom voor mij open. Op de vraag bij het supermarktje op het vliegveld of ik mijn Engels papiergeld kon inwisselen voor munten vanwege het internet was het antwoord nee. De mevrouw lag mij uit dat ze alleen nog maar met de selfservice kassa’s werken waardoor er niet meer gewisseld kon worden. Ze was er vrij trots op maar ik was met stomheid geslagen. Zulke dingen heb ik in geen jaar meer gezien. En tegen mij vertelde ze nog dat er crisis in Europa was.
Londen zelf straalde ook van de prachtige Bentleys en BMW’s overal. Duidelijk een economische crisis aan de hand hier! Misschien komt het door die absurd hoge prijzen die ze overal voor vragen. Het kost maar 10 pound naar de stad vanaf het vliegveld met de bus, staat er op een reclamebord. Daarvoor krijg je een rit van 1 uur. In Azie kreeg ik toch echt een rit van 8 uur lang voor hetzelfde bedrag of nog goedkoper. Dus aanbieding is het niet. Natuurlijk krijg je hier wel een automatisch naar beneden gaand televisiescherm in de bus voor terug dat precies laat zien wat de busschauffeur door zijn raam ziet. Handig niet?
Ik zal maar weer moeten wennen aan de prijzen en de kou en alles maar moeten accepteren. Er vloeien echter een heleboel voordelen uit voort.
Na een gezellige dag in Londen met mijn broer en Bart was het zondagochtend tijd om de terugkeer per auto naar Nederland te maken. Het laatste stuk in Nederland mocht ik zelfs rijden van mijn broer. Na een kleine wenningsperiode was het alsof ik gisteren voor het laatst heb gereden en zat ik direct weer vol zelfvertrouwen tegen het randje van het snelheidslimiet op de linkerbaan. Maar na een paar uurtjes was ik echt weer thuis waar ik warm onthaald werd.
Dit is dus de aller allerlaatste blog die ik schrijf. Vanaf nu verblijf ik weer in Nederland en is er niets spannends meer te vertellen. Nogmaals hoop ik dat jullie genoten hebben en dat ik jullie heb kunnen vermaken.
Spacieba, Bayerlaa, Xie xie, Com an, Kop cai lai lai, O-cun, Cap cun cap, Salamat sa inyo, Tera makasi, dhanyawad
Bedankt!