Mijn hostel was overboekt. De laatste nacht in Saigon waren er te veel mensen in het hostel. Waarom? De eigenaar had geen overzicht wie er wel of niet in de kamer sliep. Ik vroeg haar waarom ze geen systeem bij hield. Dit probeerde ze te doen via het houden van paspoorten. Een systeem op papier was te veel werk. Ik bood haar aan om een systeem te maken in Excel. En zo zat ik mijn laatste dag in Saigon te werken voor een Hostel. In ruil hiervoor kreeg ik 2 gratis nachten verblijf en gratis maaltijden voor mijn laatste dag. Bedrijfsorganisatorisch kampte ze met nog meer problemen maar is te veel om een rapport over te schrijven in 1 dag. Nooit gedacht dat ik tijdens mijn reis nog aan het werk zou zijn met hetgeen waarvoor ik geleerd heb.
Manilla, Filippijnen………. Een nieuw land, een nieuwe indruk. Gewapend met alle slechte berichten die ik gehoord heb ga ik deze stad binnen. Er is iets mis met deze mensen hier. Ik werd twee keer binnen één uur aangesproken met Justin Bieber. Dit is schokkend, in Thailand zeiden ze nog “handsome boy” tegen me. Elke blanke wordt verder aangezien als een Amerikaan met als gevolg dat de kinderen mij overal aanspreken met “jooooo” “wassup” e.d. De high fives zijn ook vrij standaard hier.
Filippijnen is een stuk armer dan het Azië wat ik tot nu toe gezien heb. In hun beleving is Vietnam zelfs een rijk land. Het straatbeeld bestaat veelal uit achterstandsbuurten met veel afval. Kinderen spelen hier bingo met macaroni, lopen op zelfgemaakte kokosnootklompen, spelen basketbal met hun eigen gemaakte basketbalkorf, vliegeren met zelfgemaakte vliegers. Dit alles speelt zich tussen de hoge gebouwen die zich bevinden in de skyline van Manilla. In de rijkere wijken zijn alle gebouwen beveiligd met veel hekwerk en de entree naar deze wijken is beveiligd met een slagboom. Lopen in deze straten om een restaurant of een winkel te zoeken doet het erop lijken alsof alles gesloten is. Vervoer in Manilla gaat per Skytrain/metro of de traditionele Jeepney. Een soort van ouderwetse jeep waar je op springt als hij voorbij komt en een schreeuw geeft als je eraf wilt.
Voor de Filippijnen moest ik mijn plannen goed voorbereiden. Dit omdat alles per boot en vliegtuig gepland moet worden. Daarbij moet de tijd in de gaten gehouden worden. Mijn eerste plan om naar de Whalesharks te gaan viel in deugen. Dit omdat het seizoen al over was. Ik heb dit gelukkig op tijd kunnen annuleren. Mijn tweede plan was naar het prachtige Coron te gaan. Ook dit viel bijna in deugen, maar toch heb ik ervoor gekozen om de Ferry naar Coron te pakken.
In mijn hostel in Manilla heb ik een Canadese Filippijn ontmoet. Deze jongen was momenteel in de Filippijnen aan het reizen. Hij bood mij aan om mij door de Filippijnen te begeleiden. Na de tweede dag door Manilla gewandeld te hebben bleek hij ook van pokeren te houden. En zo zat Raymond diezelfde avond nog aan een pokertafel. De blinds voor deze tafel waren niet hoog aangezien de Filippijnen niet veel geld hebben. Dit maakt het pokeren gezellig en leuk. Een verlies is niet hoog en niet erg. En een winst is mooi mee genomen. En die heb ik behaald. Tijdens deze avond heb ik mij tevens gekwalificeerd voor een gratis toernooi die plaats zou vinden op de dagen dat wij in Coron zouden zijn. Het toernooi wordt gespeeld ter ere van het 2 jarig bestaan van de poker club, hij bestaat uit ongeveer 80 spelers en de winnaar kan € 1200,- winnen. De reden voor deze kwalificatie is het feit dat ik 6 uur achter elkaar gespeeld op een tafel. Één ticket die vele mede pokeraars in de club wouden overkopen. Helaas voor hen behield ik deze als souvenir en heb ik mijn plan voor Coron door gezet. Dit is één van de redenen waarom reizen zo zwaar is. Altijd weer die moeilijke beslissingen.