Toen ik in mijn eerste week van mijn reis in de trein zat van Sint Petersburg naar Pavlovski, zag ik wat krottenwijken op afstand vanuit de trein. Ik was toen erg onder de indruk over het feit dat dit mogelijk was en om dit in het echt te zien. Later in Rusland verbaasde ik me over het feit dat mensen nog steeds in houten huizen leefden. Een aantal maanden later wist ik het zeker. Vietnam was het armste land dat ik tot nog toe gezien had. Maar het reizen door India verslaat alles wat ik tot nu toe heb gezien.
Ik heb tevens geleerd dat ik dit niet mag zeggen tegen de Indiers. In de trein van Varanassi naar Mumbai zat ik meteen op een Horn toen ik in antwoord op de vraag wat ik van India dacht zei dat ik het een arm land vond. Dat is mijn eerlijk antwoord, maar deze man was meteen over de rooie. Ik nog proberen uit te leggen dat ik het zo niet bedoeld heb, maar goed als deze man zo kortzichtig is, moet hij dat zelf maar weten.
In Mumbai kwam ik er achter hoe arm deze mensen pas echt waren. Ze hebben namelijk geen rundvlees bij de McDonalds. Vanwege de heilige koeien. Een nieuwe schok om te verwerken in India bij het zien van het menu van de McDonalds. Alleen maar kip op het menu! Kip paneer, grilled kip, Mc maharaja http://www.mcdonaldsindia.com/menu.html en natuurlijk de McChicken. Alleen de McChicken ging door mijn persoonlijke keuring als eetbaar. Ik heb zeer te doen met deze arme mensen. Ik wou nog vragen aan de medewerker waar de BigMac staat op het menu. De BigMac lijkt mij het kenmerk van de Mac. Maar heb het niet aangedurfd om dit te vragen. Je weet nooit hoe boos ze kunnen worden om niets hier.
Camera ready? Sound Ready? Action!! Zo ging het een hele dag lang voor mij in Mumbai. In Mumbai staat de filmstudio van India. Natuurlijk werd mijn talent direct herkend terwijl ik op straat liep en de volgende dag zat ik als figurant in een bollywood film. De film heet Desi Boyz en komt in November uit. Mijn rol was zitten als toeschouwer in een rechtzaak en kijken naar de rechter. Volledig in pak en al. Ik deed het uitstekend, moet ik zelf zeggen. Zware rol aangezien het zeer vermoeiend is. Er komt namelijk veel wachten in voor als figurant. Daarnaast behandelen ze je als een decorstuk. Maar zeer indrukwekkend om te zien hoe zo’n film nu achter de schermen gemaakt wordt.
Mumbai is de afgelopen weken in het nieuws geweest vanwege de bomaanslagen. Daarnaast is het ook bekend om zijn nieuwe imperial twin towers. Mijn laatste dag in mumbai heb ik besteed aan het bezoeke van de torens en een bezoek aan de Diamanten markt “ opera house” waar een van de bommen is afgegaan.
De twin towers, een goede grap. Op de website is te vinden dat er voor deze torens een hele krottenwijk is weg gehaald. Maar als je India kent, kan je wel raden dat de armoede en krottenwijken daarmee niet zijn verdwenen. Bij de tocht van het treinstation naar de torens is dit duidelijk te merken. Er zijn heel veel verschillen tussen het lopen naar een zakelijk district in bijvoorbeeld Shanghai en Mumbai. Ik weet niet of iemand de oude situatie (8 jaar terug) van de metro halte station bijlmer arena om bij de mediamarkt, pathe arena e.d. te komen nog kent, maar daar lijkt het op wanneer je het trein station verlaat. Je krijgt niet echt het idee dat je een welvarend gebied in loopt. En zo blijft het. Straatstalletjes, drukke straten en taxi’s die je van de weg afdrukken. En ja, dit is de beste weg naar de torens. Aan het eind van deze straat bereik je de ingang van de torens naar de parjkeergarage die goed beveiligd is. Erom heen lopen was niet mogelijk tenzij je in de krottenwijken wil verdwijnen. Hier heb ik maar gekozen om terugkeer te maken voor mijn bezoek aan het “opera house”.
En dat ze hier een bom hebben laten ontploffen snap ik wel. De straten staan vol met rijke zakenlui in dit gebied met veel geld aan het handelen zijn. Helaas heb ik de plaats van aanslag niet kunnen vinden maar het idee van de terroristen wel kunnen begrijpen.
Het overheidsziekenhuis van Mumbai is eveneens een ware grap. Bij binnenkomst raak je de weg kwijt van wat je ziet. Een grote hal met vele mensen en vele raampjes met allemaal een nummer. Een man komt naar me toe en zegt dat ik eerst naar raam 18 moet. Daar wordt mijn klachten formulier gemaakt en betaal ik hem 10 rupie (16 cent). (Volgens mij voor de eigen zak). Vervolgens moet ik naar raam 12. Deze kon ik niet vinden en bij terugkomst wist de man mij te vertellen dat ik dan naar de kamer bij bordje 24 moet. Na even wachten bij kamer 21 vertel ik mijn klacht en word ik in de surgery kamer genomen. De man steekt zijn vinger in mijn kont en wist mij te vertellen dat de bloed in mijn diarree in ieder geval niets ernstigs is. Ik krijg een recept voor antibiotica die ik bij raam 24 kon ophalen. Hier stond een hele rij met mensen die zowat allemaal antibiotica kregen. Na het krijgen van mijn medicijnen kon ik het ziekenhuis verlaten zonder dat ik ook maar iets voor de medicijnen heb betaald.
Zelf maakte ik mij redelijke zorgen om het bloed dat plotseling in mijn Diarree zat. Ik heb daarom ook direct mijn ticket geboekt naar Bangkok voor 1 week later. Echter de volgende dag was het bleod verdwenen. Feit is dat ik maar 2 weken blijf in India en daarna ga uitrusten in Bangkok. Wellicht laat ik mij nog testen op rare ziektes in Bangkok waar ze geen raampjes bij het ziekenhuis hebben.