Tijdens mijn reis ontmoet ik veel mensen die er voor 3 maanden uit gaan in Azië. Even de batterij opladen, noemen ze dat. Hun baas geeft ze dan 3 maanden onbetaald verlof of ze sluiten een andere deal af, de werknemer kan de batterij opladen en komt weer met energie en frisheid terug. Een mooie term. Maar hoe moet dat nu? “De batterij opladen?”
Mijn Batterijlader van mijn laptop is stuk gegaan. En dat de avond voordat ik naar 4000 Islands zou vertrekken. 4000 Islands bestaat uit simpele eilanden zonder banken en zonder computershops. Dat betekent dus voorlopig geen laptop!!! Een wereldramp. Mijn laptop is mijn houvast. Mijn financiën staan erin. Mijn blogs en gebeurtenissen. Het is mijn contact met jullie. Mijn lijstje met de dingen die ik moet doen zodat ik het niet hoef te onthouden. De hele controle over mijn leven is nu weg!! Een ramp!
4000 Islands is een prachtig gebied in het zuiden van Laos. Het bestaat uit allerlei kleine eilandjes midden in de natuur en een paar eilandjes waar je op kan verblijven. Don Det is een van de eilanden behorend tot de 4000 Islands. Het eilandje bestaat uit 1 hoofdstraat met een parallelpad langs het water. Op het eiland bevinden zich voornamelijk restaurants / bars, dure internetcafe’s, bungalows / geusthouses, fietsverhuur, reisbureaus en huizen van de lokale bevolking. De mensen die zich op het eiland bevinden bestaan uit veel toeristen die hier echt komen om even bij te komen. In Don Det heerst een heel ander manier van tijdsgevoel met zijn 37 graden, het lekker luieren in je hangmat van je bungalow en de gezellige gitaarmuziek van de vele reizigers met muziektalenten ’s avonds tijdens het chillen op het strand. Don Det is daardoor ook zo relaxed dat de meeste mensen langer blijven dan gepland.
Op de boot naar het eiland heb ik een japanner en een Tibetaanse Zwitser ontmoet. De Zwitser is een 53 jarige man die oorspronkelijk uit Tibet kwam en gevlucht is uit het land toen de chinezen het leven er onplezierig maakten. Deze man had reizen als zijn hobby en had een paar dagen eerder een stille rustige jongen gevonden om samen mee te reizen. De japanner, een 32 jarige simpele gozer die niet veel Engels spreekt en als hij het niet meer weet gewoon over gaat in het Japans. Maar alles wat hij spreekt, klinkt geweldig. En samen met de Tibetaan kregen we alles eruit wat erin zat bij de japanner. Zo hebben we een halfuur duidelijk proberen te maken dat het raar is dat hij de bekende band “Tokio Hotel” niet kent. Het enig wat eruit kwam met een zwaar Japans accent was: “Tokio hotel? I dont know!!” Geweldig!
Op het eiland waren een aantal activiteiten. Zo kon je een fiets huren en het andere eiland Don Khong bezoeken. Vanuit daar kon je met een boot het water opvaren om de dolfijnen te zien die daar in het wild rondzwemmen. “oh,oooh, many, many” kwam het uit de mond van de japanner elke keer als we er weer een paar zagen.
De laosanen hadden toevallig ook een full moon party dit weekend. Een goed feest om de laosaanse partycultuur te leren kennen. Er waren meerdere podiums. Één met hele rustige muziek. Hier werd ook niet gedanst maar zat iedereen gezellig op de grond in het gras. Op de andere podium was het een raar tafereel. Het ging er hierom dat de leuke muziek alleen gestart werd als er 2 vrouwen klaar gingen staan en zich vervolgens 2 mannen aanboden. Hierna werd er een goed dansnummer gespeeld door de band waarop iedereen uit zijn luie stoel kwam en mee ging dansen, zelfs de buitenlanders. Maar als de muziek klaar is, start de zanger een praatsessie totdat er na 15 minuten eindelijk weer 4 mensen staan.
Mijn verblijf op Don Det zou 2 dagen duren. Gezien de gezellige tijd heb ik dit 1 dag verlengd. Mijn tweede dag verlengen zou alleen doorgaan als de japanner ook zou verlengen. Maar na een hele avond vol pogingen om hem over te halen bleef zijn besluit staan: “change ticket tomorrow?, NOOO!!!, NOH!, No!”. Ging het de hele tijd. Maar toen ik de volgende ochtend op de boot aan het wachten was kwam hij speciaal zijn bed uit en 15 minuten voor mijn verwachtte vertrek naar de haven toe gelopen om met mij ons ticket nog 1 dag te verlengen.
Op het moment dat je accepteert dat je even zonder laptop zit, accepteer je alle gevolgen. Onder andere het gevolg dat je geen controle meer hebt. En het loslaten van die controle, dat is dus de batterij van je leven opladen waar iedereen het over heeft. En ik ben blij dat ik dat op Don Det heb kunnen doen. Ik heb weer een geweldige tijd gehad.