The Hakan way

De Hakan way,

WAARSCHUWING: Dit wordt een lange blog, maar een nieuwe stijl. Ik ga er filmpjes in plaatsen en jullie gaan Raymond op het semicriminele pad zien. En het voelde geweldig!

Ooit was ik in Stonehenge met mijn broer en vriend Richard. Mijn broer is tegen alles wat niet mag. Richard is voor alles wat niet mag zolang het hem geld bespaart voor dingen waar hij onnodig voor zou moeten betalen. En zo stapte hij over het koord om 6 pond te besparen voor de entree van Stonehenge. Goed werk, maar helaas werd hij betrapt en moest hij alsnog entree betalen. Hakan, mijn reispartner is ook voor alles wat niet mag zolang het hem geld bespaart voor dingen waar hij onnodig voor zou moeten betalen. Zo reist hij bijvoorbeeld al 3 maanden zwart in het openbaar vervoer van Sydney omdat de prijzen belachelijk hoog zijn naar zijn idee en zet het op een lopen als hij gepakt wordt. Hij heeft nog nooit de 200 dollar boete betaald. En nu had Hakan het idee om via zijn methode, “the Hakan way”, het vuurwerk van Sydney op een zeer goed uitkijkpunt te gaan bekijken. Maar daarvoor moeten we wel wat fratsen uithalen omdat we ons op verboden terrein gaan begeven.

Ondanks al deze goede en slechte voorbeelden van anderen moet ik luisteren naar mijn wijze raadgevers. Mijn ouders. “Alles wat de politie niet ziet mag.” Heeft mijn moeder jarenlang tegen mij geroepen. En dat is precies waar de Hakan Way op gericht is. Alleen zijn er een paar vraagstukken. We weten niet of de politie ons gaat zien. We weten niet wat er gaat gebeuren als de politie ons ziet. Ik weet zeker dat mijn broer de Hakan way zou verbieden en ik weet zeker dat vriend Richard voorop zou rennen zoals hij deed in Stonehenge.

De situatie

Het vuurwerk wordt afgestoken vanaf de harbourbridge. Er zijn betaalde en onbetaalde plaatsen om dit te zien. De Cahill expressway is een onbetaalde plaats maar alleen toegankelijk voor families die uitgeloot zijn om het vuurwerk vanaf deze plek te bekijken. Een goede plek om dit te bekijken en Hakan wist een illegale weg om hier te komen. De Cahill expressway is een lange snelweg, een soort brug en voor het evenement afgesloten voor verkeer. De brug is opgedeeld in een gebied waar de mensen het vuurwerk kunnen bekijken en een gedeelde waar de auto’s geparkeerd staan van alle medewerkers en beveiliging. De twee gebieden worden gescheiden door hekken die bewaakt zijn door beveiligers en politie. Op het gedeelde waar de auto’s geparkeerd zijn bevind zich geen politie of beveiliging. Naast deze weg ligt een iets hoger gelegen parkje waarvandaan een sprong mogelijk zou zijn naar het gedeelde waar de auto’s geparkeerd zijn. Dit park is onbeveiligd.

Het plan

Vanaf het park is het mogelijk om op deze snelweg te springen. In het park moeten we wachten tot 9 uur tot het vuurwerk start. We zouden dan een sprong moeten maken zoals de in het computerspel Prince of Percia, waarbij je jezelf laat hangen aan de richel voordat je springt. We zullen dan op het gedeelde komen waar de organisatie haar auto’s heeft geparkeerd. Vanaf hier kunnen we het vuurwerk bekijken. Na het vuurwerk lopen we naar het hek en wandelen of rennen de menigte in en we zijn binnen voor het vuurwerk van 0.00. De sprong moet plaats vinden 1 minuut na de start van het vuurwerk zodat de focus van de politie en beveiliging meer ligt op het genieten van het vuurwerk dan op indringers. Ook omdat we in het park willen wachten en zeker niet tussen de geparkeerde auto’s waar het niet toegestaan is om te zijn. Ik weet zeker dat mijn hart dat niet aan kan. De politie helikopter die boven Sydney rondhangt deze avond nemen we op de koop toe. Er is geen plan B en er is geen weg terug. Mochten we gepakt worden dan hopen we op een flexibele en goed gehumeurde politie agent of beveiliger.

De uitvoering

Nu is de vraag van Hakan: “Gaan we het doen? Het hangt af van jou. Ik ben voor!” Het plan zit vol met gaten. Mijn broer zou me vermoorden. Richard zou al gesprongen zijn en mijn moeder zou ik het altijd achteraf vertellen maar zij vindt het goed zolang de politie het niet ziet. Na wikken en wegen zeg ik ja tegen Hakan. Waarom niet eens iets geks doen. En zo begeven we ons om half 9 naar de plek waar de sprong moet plaats vinden. We lopen er nog een paar rondjes om alles nog 1 keer te verkennen en te bespreken en nemen plaats op het bankje en schieten eerst dit filmpje.

Na de sprong, die eenvoudiger bleek dan ik dacht slopen we naar de auto’s. Maar toen gebeurde alles wat je niet wilt dat gebeurt. Het vuurwerk stopte en een blik op de klok vertelde ons dat het nog een kwartier zou duren voordat het vuurwerk zou starten. Het vuurwerk dat we hoorden was testvuurwerk. We moesten nu 15 minuten wachten tussen de auto’s op het gedeelde waar we strafbaar waren. Wat een domme criminelen zijn we toch! Even de tijd checken voor je springt, was een kleine moeite. Maar daar hadden we geen tijd meer voor. En nu is mijn nachtmerrie uitgekomen. Maar ik voel me best relaxed. Tijd voor een nieuw filmpje.

We dachten dat er iemand kwam, maar er was niemand. Het waren 15 rare minuten. Angstig, maar toch relaxed. Ik dacht dat ik een hartaanval zou krijgen, maar ik voelde me goed en was klaar voor alle gevolgen. Toch zijn we niet betrapt en vervolgden we het plan. Vlak na de start van het vuurwerk liepen we rustig naar de andere mensen toe die ook vanaf de parkeerplaats keken. We wisten niet wie ze waren maar ze zeiden niets. Na het vuurwerk besloten we om door het hek te gaan. Er waren vele beveiligers die het vuurwerk vanaf deze plek hadden bekeken en terug gingen naar het gebied met de menigte om weer aan het werk te gaan. Heel ongemerkt alsof we bij ze hoorden liepen we met ze mee en de hekken gingen open voor ons en niemand zei wat. Ook de politie niet. Het was net een sprookje. Toen we dachten dat we het gehaald hadden besloten we dat het tijd was voor een nieuw filmpje.

Toen ik klein was ging ik vaak mee met mijn ouders boodschappen doen bij de Aldi. Mijn broertje en ik gingen altijd naar de snoepafdeling. Als de zakken open waren deden we net of we al het lekkere snoep aan het bekijken waren en stopte alles langzaam aan in onze zakken. Op een zekerde dag hielden we hiermee op. Het was de dag dat we betrapt waren door de winkeleigenaar van deze Aldi. We stonden erbij met twee blozende gezichten en moesten al het snoep terug leggen. Natuurlijk legden we maar de helft terug, want je wilt wel genieten van je glorie.

De stem op het einde is van de politievrouw. Ze vroeg: Hebben jullie je polsband bij? En ze gaf mij hetzelfde gevoel als in de Aldi. We stonden erbij als 2 kleine kinderen. Ze vroeg ons waar we binnen kwamen maar wist al wat we gedaan hadden. Ze zag ons binnen komen door het hek. Ze moest ergens wel lachen maar vertelde ons dat we eruit moesten. Maar het plan was geslaagd want iedereen moest eruit. Het veld werd vrij gemaakt voor de nieuwe families van 0.00.

Het 0.00 vuurwerk hebben we bekeken samen met onze andere flatgenoten aan de andere kant van de brug. Samen met de gewone mensen op een onbetaalde plaats. Natuurlijk veel drukker en vechten om een goede plek. Na afloop 2 uur gedaan om thuis te komen omdat er een wachtrij van 45 minuten stond voor het treinstation. Gestoorde boel dat vuurwerk in Sydney, maar het was eveneens de moeite waard. Ik moet nog een beetje werken aan mijn criminele skills maar dat staat in de doelen voor 2014!!!

HAPPY NEW YEAR!!