Toen ik klein was ging ik regelmatig met mijn vader mee op de vrachtwagen. Mijn vader werkte jarenlang als vrachtwagenchauffeur voor Van Gend en Loos, het tegenwoordige DHL. Het was altijd een mooie en grote belevenis. Hij pikte je op ergens in de morgen. Sprak met mamma een tijd en plaats af. Mijn moeder bracht me naar deze plaats en dan begon het avontuur. Samen gingen we alle klanten in zijn wijk af. Hij bezorgde iedere dag allerlei bestellingen in dezelfde wijk. Hij kende alle klanten in de wijk zeer goed en had overal een vrolijk praatje. Het was gezellig met hem, hier en daar hadden we een chocomel pauze en soms trakteerde hij op een patatje in de pauze. Zijn werk was zwaar. Fysiek zwaar. Vroeg opstaan, veel tillen en lopen. En aan het einde van de dag was ik doodmoe. Maar mijn vader. Voor hem is dat geen probleem. Hij staat de volgende morgen gewoon weer lekker vroeg op om de dag over te doen. Want, er moet brood op de plank komen. Brood voor mijn moeder, mijn broer en zus en voor mij.
Vanuit het kantoor van Van Gend en Loos kreeg hij nooit respect. Hij werd te traag genoemd, presteerde niet goed genoeg en kon makkelijk meer doen op een dag. Het was nooit goed en iedere dag moest hij met veel ellende van kantoor zijn weg in zijn werk zien te vinden. Hij heeft zich 17 jaar lang weten staande te houden in deze cultuur en toch altijd zijn werk tegenover de klanten met een glimlach kunnen doen.
Ik heb mijn eerste baan gevonden in Australië. Ik heb gekozen voor iets anders dan kantoorwerk. Magazijnwerk leek me wel weer leuk. Dit heb ik alle jaren als bijbaan tijdens mijn studie gedaan. Ik heb nog steeds de ervaring met het werk en ervaring op de heftruck. En ervaring is belangrijk in Australië. En zo eindig ik via een uitzendbureau in een magazijn van een productie fabriek. Mijn taak is ordervoorbereiding. Het is afwisselend werk in heftruck rijden, dozen tillen en verslepen, het aanvullen van de verschillende onderdelen in de pijpen die naar de productiefabriek leiden en het herindelen van de stellingen. En wat zijn de overeenkomsten met mijn vaders werk? Alles moet snel en als het even kan nog sneller. Zelfs op vrijdag werken ze snel. En als je denk dat ze normaal naar je toe zouden komen als je iets fout hebt gedaan dan heb je het mis. Ze zijn woedend en schreeuwen en waarschuwingen zijn de methodes om te zorgen dat het niet meer gebeurt. Je bent het laagste van de samenleving omdat je het laagste beroep uitvoert en zo wordt je behandeld ook. Dat ging bij de gemeente wel anders.
En het is waar, ik ben elke dag moe als ik thuis, dat ben ik gewoon al jaren niet meer gewend. Nu snap ik eindelijk waarom het af en toe zo moeilijk was om vrienden in Nederland die dit soort werk iedere dag deden aan het sporten te krijgen met me. De meeste mensen op de werkvloer hebben een mentale achterstand. Zo loopt er een dove rond die teamleider van een productielijn is en is er een vrouw die de hele dag in zichzelf praat. Mijn directe collega is de hele dag negatief, denkt alleen maar aan alcohol en drugs en het weekend is voor hem een gelegenheid om dronken te worden en in gevechten te raken. Want dat gebeurt altijd als hij dronken is, mensen maken hem nu eenmaal boos als hij dronken is.
Mijn werk in Australië is zwaar en doet me herinneren aan mijn vader. Op de kermis vertelde hij mij in een dronken bui dat hij het liefst zijn hele leven maar een beetje had gewerkt en de rest had genoten van zijn vrije tijd. Zelfs regelmatig te laat komen en alsnog om opslag vragen behoorde bij zijn methodes. Maar hij besefte de verantwoordelijk die hij had genomen om kinderen te nemen en groot te brengen. En deze verantwoordelijkheden hebben hem de kracht gegeven om al die jaren door te gaan.
Inmiddels is mijn directe collega verplaats naar de productieafdeling voor de domme mensen. Heel raar, hij was te negatief, klaagde te veel en was niet snel genoeg. De collega die ik terug krijg snapt dat dit niet leuke werk leuk gemaakt moet worden en maakt de hele tijd grappen zodat hij geniet van zijn werk. En ik weet zeker dat mijn vader dit ook zo deed. Anders houd je het niet 17 jaar vol.
Ik heb respect voor mijn vader, maar ik ga dit niet lang meer doen. Dat is 1 ding dat zeker is. Mijn vader werkte altijd hard voor ons, ik werk nu hard voor de creditcarddieven in Thailand. Want de bank heeft mij verteld dat ik nalatig ben geweest en € 2.500 moet terugbetalen.
2 Responses to Met pappa op de vrachtwagen