Japan, ik was zeer benieuwd. Ik heb zoo veel verhalen gehoord over hun cultuur. Dat ik het modernste van het modernste land ter wereld verwacht. Een land waar alles pracht en praal is. Een land waar ze zich geen zorgen maken om criminaliteit omdat ze dat niet eens kennen. Een land waar iedereen voor je buigt gewoon uit beleefdheid. Maar ja, hoge verwachtingen komen altijd met grote tegenvallers. En Japan is niets anders dan een gewoon land met een paar speciale gebruiken.
Aankomst op het vliegveld viel al tegen. De vriendelijkheid waar Japan om bekend staat is allemaal schijn. Direct word ik hiermee geconfronteerd. Weer werd ik verdacht van het bezitten van drugs maar dit keer hadden ze geen honden. Ik moest mee naar een aparte kamer. De Japanse douane beambte die door zijn lach en Japanse beleefdheid zeer vriendelijk lijkt. Was een Eikel! Hij opende elk vakje en item in mijn tas en dacht dat ik een echte crimineel was. Het is allemaal nep die beleefdheid. Ze spreken geen meter Engels en alles wat je vertelt verstaan ze verkeerd. Daardoor komen ze met raadsels die ze zelf creeren. Hoe kan ik 1 week in Australië geweest zijn, geen visa stempel van Australie hebben, via Taiwan binnen komen op Japan terwijl ik Nederlander ben? Als ie Engels sprak had hij gehoord dat ik 1 jaar Australië zei. en als ie zijn vak kent weet hij dat Australische visa elektronisch gaat. Maar nee, het enige dat ie weet is dat in Nederland Marijuana legaal is, dus ik ben een crimineel. Het kost mij 1 uur van mijn tijd voor onderzoek. En uiteindelijk vinden ze niets natuurlijk. Was dat het nu waard? Ga boeven vangen!
Van het vliegveld naar het centrum van een stad komt de eerste indruk van de mensen naar boven. Hoe beleefd zijn ze hier nu? Het lijkt allemaal normale boel. Een volle metro met veel normaal geklede mensen. Zakenmannen die naar hun werk gaan. 1 vrouw in een klassiek JJapans kledij. En een groepje 14 jarige scholieren in hun sportuniform, waarschijnlijk onderweg naar een sportevenement. Deze kinderen maakten show. Ze hadden een spelletje waarbij ze elkaar in de kruis sloegen als ze even niet opletten. Gewoon, voor de lol. Ze hadden zelfs technieken ontwikkeld ter verdediging en aanval. Mijn beeld van een netjes en beleefd Japan was al aardig geslonken op dit punt. Het uitzicht dat ik had vanaf de trein gaf mij nu ook niet het idee dat Osaka een moderne stad is. Een beetje het typisch Aziatisch vervallen bouwstijl. En het feit dat je in de trein zit vanaf het vliegveld en geen Engels hoort door de luidsprekers om de stations aan te kondigen. Maakte mij een beetje verdacht voor iets waar ik later achter zou komen dat waar was. Het Engels niveau en het gebruik ervan voor toeristen., is bijna nihil in Japan.
Hier kwam ik achter tijdens het zoeken van typisch Japans eten. Het was zo typisch Japans dat alles in het Japans was. Ik vond een leuke straat met veel eettentjes die er zeer gezellig uitzagen. Het waren net kroegen waar de locals aan de bar zaten of stonden en hun eten voor hun neus bereid werd achter de bar. Terwijl ze wachten op hun eten zitten ze alvast aan een grote pot bier. Voor sommige van deze tenten staat er zelfs een superlange wachtrij. Dat is normaal voor Aziaten. Zoals wij in het pretpark wachten voor een goede attractie, hebben zij het geduld te wachten voor populair eten. Ondanks alles heb ik toch besloten dat het te moeilijk is voor mij. Ik haat vis en wil daar niet mee eindigen. Hoe weet ik nu wat ik kies als alles in het Japans is en er niemand Engels spreekt om het uit te leggen? Ik ben uiteindelijk in de McDonalds geeindigd. Maar zelfs daar spraken ze geen Engels en hadden ze alleen Japanse tekens op het menu. Gelukkig is het McDonalds concept wereldwijd en weet je precies welke vragen er komen. Hai! Zeggen ze tegen me op ieder antwoord dat ik geef. Dat is nog eens respect! En in de McDonalds zag ik dan eindelijk het eerste beleefdheidsverschil met andere landen of steden waar ik geweest ben. Iedereen ruimt zelf zijn dienblad op.
Osaka is een fietsenstad. Ik had bijna het gevoel dat ik in Nederland was. Zoveel fietsen stonden er overal geparkeerd. En dan gaat het hier vaak om simpele goedkope stadsfietsen met hier een daar een aardige mountainbike. Maar deze fietsenstad is niet geheel zoals Nederland. Er zijn een paar belangrijke verschillen die ideaal voor mij zijn. In Nederland moet je altijd opletten dat je je licht op je fiets hebt en een goed slot hebt tegen diefstal. In Japan gebruiken ze de goedkoopste cijferslotjes en hebben ze nog nooit van licht gehoord. Alsof er geen criminaliteit bestaat. De beste fietsen zijn er zo te stelen. Of er geen criminaliteit bestaat weet ik niet. Maar zwervers en armen zijn er zeker. Ze slapen allemaal onder het viaduct van de skytrain en ondanks dat ze zo aardig kunnen zijn voel ik me niet veilig in het midden van de nacht als ik er voorbij moet.
Een simpel te stelen fiets met cijferslot
Het mooie in dit land zijn de auto’s. Ik vind ze prachtig. In Nederland willen we alles zo mooi en rond mogelijk waar in Japan lage instap en vierkant de mode is. Het straatbeeld is hier zo anders. En dat terwijl veel van onze auto’s uit Japan komen, maken ze voor hun eigen markt totaal andere modellen.
Na een ernstig gesprek met de receptionist van het hotel heeft hij mij dan eindelijk doorverwezen naar een eettent die wel goed was voor buitenlanders. Het was Okonomiyaki, net om de hoek De oude maar zeer vriendelijke eigenaar heeft deze tent al 25 jaar en heeft Engels geleerd omdat hij steeds meer internationale klanten krijgt. Hij is open wanneer hij zin heeft, maar hij moet genoeg geld verdienen om voor zijn invalide moeder te zorgen. Zijn vader is 30 jaar terug helaas gestorven aan een infectie door een niet schone naald in het ziekenhuis. Hij legt alles keurig uit. Het proces was vrij simpel. Je bestelt je eten en een grote pot bier voor het wachten. Hij maakt het eten op een plaat voor je neus en aan het eind eet je het direct van de plaat met een plamuurmes als lepel. De Japanse locals om me heen spraken geen woord Engels maar zijn zoals gewoon zeer geïnteresseerd. Dit was dan eens een goede tip van mijn hotel.
Mijn Japanse chefkok okonomiyaki held
Het is zwak om als reiziger genaamd Raymond, niet gewoon lokaal eten te proberen ook al is alles Japans. Ik heb Rusland overleefd, China overleefd dus ik kan Japan ook aan. Als afsluiter heb ik dus ook de Kushikatsu geprobeerd in de straat waar alles in het Japans is. Een andere Japanse eetstijl bij een populair restaurant. Maar omdat ik er als eerste was bij openingstijd (10.30) had ik geen wachtrij.
Ik kijk bij binnenkomst goed om me heen wat er allemaal gebeurt en wat mijn Japanse medegasten doen, om dezelfde stijl te volgen. Iedereen neemt plaats rond de bar/keuken en binnen 5 minuten is de tent vol. Iedereen start met grote bier en begin te bestellen. Bij iedere bestellen schreeuwen de koks de bestelling naar elkaar en roept iedereen Hai! Een grappig concept. Uiteindelijk krijg je een sateprikker met wat vlees erop wat je dan 1 dollar armer maakt. Als je niets roept, krijg je ook niets. Dus ik startte na 5 minuten zitten en aanschouwen dus maar met het vragen van een Engels menukaart. En het lukt. Die hadden ze. Vragen stellen ging niet maar ik maakte gewoon maar een selectie en sloeg het bier om 10.30 in de morgen maar over. Zelfs toen ik het aangeboden kreeg van mijn geïnteresseerde oude Japanse buurvrouw zei ik nee. Ik betaalde 10 dollar voor een paar stokjes en was weer een ervaring rijker.
Japan staat bekend om zijn wellness centers met natuurlijk bronwater uit de hotsprings. Dat is een gewoonte hier. Het enige land in Azië waar iedereen dan ook niet moeilijk doet over naakt. Ook dit heb ik gecheckt natuurlijk. Maar meer daarover in de volgende blog.