Ik heb mijn foto’s op facebook gezet. Helaas kan je die niet zien als je geen account heb. Daarom heb ik ze ook op Picasa van google gezet. De link hiervoor is http://picasaweb.google.com/raymondjongkind Op deze blog kan ik alleen maar 10 fotos plaatsen.
Irkoetsk de eerste dagen
Raymond is in Irkutsk, en echt het is sinds jij er bent dat de temperatuur onder de 0 is gekomen, zeggen de locals daar. De eerste dag dat ik er was was het -7 graden. De eerste dagen in Irkutsk leken goed te gaan. Maar Irkutsk was de eerste stad waar ik een Hostel heb moeten nemen. Dit gaf mij wel weer wat rust om te internetten en wat contact met Holland te zoeken.
Na de ontmoeting met Natasha hebben we de host opgehaald van haar Duitse les en zijn we wat gaan eten en drinken. De dag erop met de arbeidersbus van mijn host naar de Mongoolse ambassade voor een visa naar Mongolie. Ik kan de mijne over 1 week ophalen wat inhoudt dat ik me een week moet vermaken in Irkutsk. De fransman had niet goed opgelet en zat al op een verlopen visa voor Rusland en zal zo snel mogelijk Rusland verlaten. De rest van de dag stond in het teken van grappen over illegaliteit. Na de Mongoolse op zoek gegaan naar een wifi cafe. En al engels pratend op straat hadden we een Australier ontmoet die hier Engelse lessen gaf. Een kleine vrouw van 40 a 50 vol met humor. En vooral om de fransen klein te maken. We hebben wat thee gedronken met haar en veel gelachen. Helaas moest ze ervandoor voor haar lessen. Daarom nummers uitgewisseld en maandag een ontmoeting geregeld in het bierhaus in de stad.
Na wat gegeten en ge wifid te hebben zijn we de kou in gegaan. En het was echt koud. Na een half uur begin je het overal te voelen en moest je ergens naar binnen voor wat warms. Aangezien ze geen warme chocolademelk hebben ben ik van mijn geloof gestapt en drink ik tegenwoordig thee. Rusland is een thee land en het bevalt me op zich nog goed ook.
In Irkutsk ligt een oud schip de ankarra. Na het opwarmen hebben we dit schip bezocht. Daarna weer wat gerust in een warm mcdonalds achtig restaurant en terug naar de host gegaan. In Irkutsk zijn er overigens geen McDonalds restauarants, deze zijn namelijk alleen te vinden in de grote steden in Rusland met meer dan 1 miljoen inwoners. Irkutsk telt er 700.000 en is te klein voor een McDonalds. Deze hele dag werd begeleid door Natasha die toch vrij was vanwege het studentenleven.
’S Avonds hebben we iets gedaan wat we volgens mij niet hadden moeten doen. We hadden wat bier gekocht voor de host en haar vriendin en zijn laat naar bed gegaan. Dit had tot gevolg dat onze host de volgende dag redelijk moe was en half in slaap viel op haar werk.
Wij zijn de volgende dag naar Listvyanka gegaan. Dit is een dorpje aan het baikelmeer. Een uur met de minibus vanaf Irkutsk voor 100 roebel (€ 2,34). Quite nice. In Listvianka natuurlijk de local fish oman geprobeerd. Zeehondenshow gezien. Wat gelopen in de ijskou en daarna is de franse jongen weer naar huis gegaan omdat hij zich ziek voelde. De middag heb ik een prachtige wandeling gemaakt door de bergen. Gelukkig hielp de zon mee waardoor het prachtig en niet koud meer is. Baikelmeer is prachtig. Hij is helaas nog niet bevroren en hij was erg wild door de wind. Foto’s zijn te zien op mijn facebook account.
Mijn terugweg was de eerste keer dat ik mijn weg in Irkutsk alleen moest vinden. Aangezien ik altijd begeleid ben en dus nog geen oriëntatie opgedaan heb was het moeilijk om terug te komen. Ik zou opgewacht worden op de eindstop van de bus. Dat zei ik ook tegen de chauffeur. Last stop! En zomaar stopt hij ergens anders, schreeuwt wat tegen me. (Russen schreeuwen altijd) Ik stap uit en het was niet de laatste stop. En nu??? Bellen naar Natasha dan maar. Waar ben je? Weet ik veel! Geef je telefoon aan een random rus in de omgeving, dan praat ik met die. De rus was een marktkoopvrouw die aan het afbreken was en mij om hulp vroeg. “Here is my Phone, can you help me? I help you.” Na het gesprek zouden ze komen en ik moest niet bewegen!! TOUT DROP! Ik begrijp er niets van SIT DOWN! Dat woord kennen alle russen. Dat had ik al gemerkt in de trein. Ze proberen natuurlijk weer te praten met me met allerlei interesse vragen, wat dus niet lukt en vinden mijn valenki laarzen erg mooi. Ik steel echt de show als een tourist met mijn echte Russische laarzen en mijn muts heb ik al gemerkt. Iedereen vraagt ernaar. De Russische taal is alleen zo’n schreeuwtaal. Het lijkt alsof ze altijd boos zijn op elkaar. Terwijl ze me gewoon dingen vragen. Na een kwartier werd ik opgehaald en mocht ik weer gaan staan. pfff
Er was alleen minder leuk nieuws. Katja (de host) had ons verzocht om een hostel te zoeken. Dit omdat ze te moe was.
De fransman was galant om meteen op het verzoek in te gaan en adviseerde mij dit ook te doen. Ik wou eerst meer weten van mijn host die dit min of meer bevestigde maar mij nog wel 1 nacht aanbood. Deze avond wou ik wel vroeg naar bed omdat ik doodop was. Dit weerhield de franse jongen er niet van om nog wat bier te kopen en de laatste avond te vieren. En weer lag mijn host om 2 uur in bed en bood ze de franse toch maar weer een slaapplaats aan. Helaas moet ik het pand wel verlaten. Ergens voel ik me boos maar gezien de gang van zaken sloot ik deze contacten liever af.
De volgende ochtend stond ik met mijn tas voor een hostel en het was super! Ik heb bijgeslapen, mail gecheckt, fotos op facebook gezet, blogs geschreven, naar huis gebeld. Dit had ik nodig! Het was niet eens slecht.
http://picasaweb.google.com/raymondjongkind/IrkutskStad#
http://picasaweb.google.com/raymondjongkind/ListviankaLakeBaikel#