Het leukste van een slaapbus zijn alle klagende mensen. Je hoort ook niemand die eens zegt: “wat heb ik een heerlijke reis gehad.” De slaapbus van Nha Trang naar Hue was mijn derde in Vietnam en mijn vierde in totaal. Ik ben er intussen aan gewend. Alle slaapbussen in Vietnam zijn oncomfortabel met de slechte wegen en de toeterende chauffeur. Daarnaast zijn ze elke keer overboekt. Alle toeristen kunnen dan ook elke keer niets anders dan klagen over de kwaliteit en de organisatie. “Dit hadden ze nu echt nooit verwacht van een slaapbus zeg.” In mijn opinie kan je beter gaan vliegen als je kwaliteit wilt.
Ik was achteraf meer aan het klagen over de hele stad Hue. Mijn plan was een motortoer van 5 dagen te maken in de omgeving van midden Vietnam. Voor het doen van deze trip had ik een medewerker van mijn hostel bereid gevonden om haar volledig handgeschakelde motor zoals wij ze in Nederland kennen te verhuren. Toen ik de volgende morgen volledig voorbereid klaar was om te gaan starten bleek dat ze niet meer wou verhuren omdat ze niet kon garanderen dat hij het zou blijven doen. Dan maar de straat op.
Het huren van een scooter in Hue gaat als volgt. Op straat zijn er borden te vinden als een hotel, particuliere verhuurders en reisorganisatie scooterverhuur aanbiedt. Als je naar binnen gaat en ze spreken goed Engels bellen ze 1 van hun vrienden op die zijn eigen scooter voor 1 dag verhuurd aan je. Als ze horen dat je 5 dagen weg wilt blijven weten ze niet wat ze ermee aan moeten. De standaard toerist doet dit meestal maar voor 1 dag. Vaak gaat de prijs zwaar omhoog omdat je hem ook ’s nachts gaat huren, of omdat je naar een andere provincie gaat en ze de politie niet kunnen afkopen. Ik heb in Hue geen scooter kunnen organiseren.
Na deze nare kennismaking met Hue heb ik besloten om de DMZ toer te gaan doen en later een eigen dagtrip per scooter naar de Hamburger Hill te maken.
Toen de oorlog met de Amerikanen in 1968 startte werd Vietnam opgedeeld in 2 delen. Noord en Zuid. De scheidingslijn is de 17e breedtegraad. Deze ligt iets boven Hue en word ook wel DMZ genoemd. De DMZ toer is een georganiseerde bustrip door deze Demilitarized Zone. Deze toer leidde mij naar de Rockpile, Ho Chi Minh trail, een oud Amerikaanse basis en de Vinh Moc Tunnels. Onze gids was een oud bewoner van één van de dorpjes die destijds in het gebied lag. Bij de start van de oorlog met de USA was hij 14 jaar en hij kan zich nog goed herinneren hoe de Amerikaanse helikopters elke dag over kwamen vliegen, dat ze gevlucht waren uit hun dorpje. Dat hij een paar dagen later vanuit de verte zag dat zijn dorpje werd aangevallen en dat de Amerikanen hun dorp daarna voor een paar jaar als basis hebben gebruikt. Zelf heeft hij niet mee gevochten in de oorlog.
De volgende ochtend had ik mij volledig klaar gemaakt voor mijn dagtrip naar de Hamburger Hill. Kennen jullie het verhaal van de jongen die graag iets wil doen in Vietnam op de motobike, die jongen ging niet. De hamburger Hill is een berg waarop de Amerikanen een zware veldslag met veel doden hebben geleverd ten westen van Hue tegen de grens met Laos. In het gebied rondom de berg wonen lokale stammen die niet zo gediend zijn van toeristen. Om het gebied in te kunnen moet je een gids en een permit hebben. Dit hoorde ik pas de ochtend dat ik wou vertrekken. Hierdoor heb ik mijn plannen opnieuw moeten uitstellen. Door de feestdagen in Vietnam is dat geen probleem voor mij. De treinen terug naar Saigon zijn hierdoor volgeboekt waardoor ik toch nog even vast zat in Hue.
Je leest het goed, de Vietnamezen vieren ook feest op 30 april. En niet vanwege onze koningin maar omdat ze de Amerikanen op 30 april 1975 uit hun land hebben geschopt. Op deze dag veroverden de communisten het paleis in Saigon en waren de Amerikanen verdwenen. Officieel vieren ze dat Noord en Zuid weer samen zijn, maar als ik zeg dat het is omdat ze de Amerikanen eruit hebben geschopt, zie je aan hun verlegen gezicht dat dat waar is. Voor mij opmerkelijk hoe dit gevierd wordt. De basis is familiebezoek en veel eten. Volgens mij alleen weg gelegd voor de rijke Vietnamees. Hierop is het feestterrein in Hue dan ook ingericht. De simpele arme Vietnamees die graag een biertje zou drinken en zou willen dansen op een plein zoals wij in Amsterdam doen kan het mooi vergeten. Geen geld is geen macht in Vietnam. De arme Vietnamees staat nog gewoon dag en nacht met zijn fietstaxi of motobike voor je klaar om je van A naar B te vervoeren. Ze zouden wel willen feesten maar hebben geen geld.