Tijd om weer eens te bloggen. Jullie weten nog steeds niet of ik in Mongolië toegelaten ben of niet. Daarnaast maak ik ook weer merkwaardige dingen mee, dus tijd om te bloggen!
Als eerste wil ik vermelden dat mijn sinterklaasverhaal geselecteerd voor publicatie in “de pers”. De gratis krant die elke dag te krijgen is op het station. Als alles goed is verschijnt hij volgende week vrijdag in de krant.
De treinreis naar Mongolië die 23 uur zou duren startte goed. Bij binnenkomst in de wagon, welke weer een coupe was aangezien er geen 3e klas kaarten verkocht worden voor internationale reizen, hoorde ik direct Engelse stemmen. Geweldig om dat te horen. Het waren 2 Amerikanen uit vermont en 2 zweden. Hiermee was de hele wagon bezet. Just us! Het klikte meteen goed met deze gasten en we hebben tot 3 uur in de nacht gechild en bier gedronken tot het uitverkocht was. Zoveel bier had de provinidja ook weer niet. De Russische grens liep gesmeerd. 2 uur wachten, dat wel. Op de vraag naar mijn registratie had ik van tevoren bedacht welke plaatsen ik niet langer dan 3 dagen was geweest. Deze denderdde ik op en ze liep ermee weg. 1 uur later mijn paspoort terug gekregen en geen problemen. Op naar mongolie!!!! Maar eerst nog 1 uur wachten.
Op de Mongoolse grens weer een uur wachten. Hier kwamen we in contact met de veel aardigere mongolen die op 1 of andere manier een warmte uitstralen. De controle was oke, het wachten ging vooral om een ruzie tussen de provinodjas (treinmedewerkers) en een Mongoolse geldwissel vrouw. Waar het over ging, mij een raadsel. Maar het was een ruzie van zon 30 minuten. Maar met een zak chips en wat bier was de theatershow best te uit te houden.
3 uur ’s nachts dan toch maar naar bed. Genoeg tijd om te slapen omdat de trein om 6.30 moscow tijd zou aankomen. Maar na een paar uur slaap klinkt opeens de harde stem van de provinidja door de coupe. ULAN BATAR TRIESE MINUTES!!! Wat betekent dat we over 30 minuten om 6.30 lokale tijd aan komen. Dat is dus 5 uur eerder dan verwacht. PANIEK, PEEUW, PEEUW! 30 minuten later stonden we inderdaad op het station van ulan bataar waar een medewerker van een hostel ons oppikte.
In het hostel meteen weer het bed ingedoken waar ik na een aantal uren wakker werd van een bekende stem. Het was de stem van de franse jongen waarvan ik blij was dat ik hem kwijt was….