Tina weet het nog, maar voor degenen die het niet meer weten of nieuw zijn. Mijn eerste reis van 2011 liep op dag 1 in Nederland meteen al in de soep. Vandaar dat mijn ouders mij deze keer op dinsdag tijdens het middageten de mededeling gaven dat ze deze keer niet mee gingen om mij uit te zwaaien op Schiphol. Ze waren namelijk zo getraumatiseerd van het feit dat we vorige keer de trein mistte, daardoor apart reisden naar Schiphol, een verkeerd kaartje hadden waardoor we extra moesten overstappen en daardoor veel te laat op Schiphol waren waardoor ze me nog net 5 minuten zagen voor een knuffel waarna ik achter de douane verdween, dat ze nu besloten om mij op station Heerhugowaard uit zouden zwaaien. Gelukkig kwam de sociaalste van ons gezin net binnen en hij wou de terroristische familie die dag wel naar Schiphol rijden.
Deze keer liep alles een stuk beter. We waren ruim op tijd waardoor we genoeg tijd hadden om terroristische aanslagen voor te bereiden op een risicovlucht die ook deze avond zou vertrekken vanaf Schiphol. 3 jongens van de Koninklijke marechaussee in uniform met machinegeweer waren druk aan het rondlopen vlak bij de plaats waar ik in moest checken. Helaas was mijn moeder betrapt en moest ze al het videomateriaal wissen dat zij op haar nieuwe mobiel heeft lopen maken van de Koninklijke marechaussee met hun machinegeweren terwijl ze in haar onschuld gewoon mij zat te filmen. “NEE!! Dit filmpje gaat er niet af” was het antwoord van mijn moeder op de vraag van de militaire jongen die haar netjes vroeg of ze wou wissen. De jongen leek zo vriendelijk maar de spanningen liepen hoog op. Mijn moeder had de keuze. Of ze zou mij uitzwaaien, of we gingen haar uitzwaaien. Ze zou namelijk aangehouden worden vanwege het voorbereiden van een terroristisch aanval. Dan maar wissen was het idee. Gelukkig dat deze behulpzame jongeman even langskwam, want anders was mijn moeder er nooit achter gekomen dat ze nog lang niet weet hoe ze moet filmen met haar nieuwe mobiel. Op één of andere duistere wijze is er namelijk niets opgeslagen van alle filmpjes die ze had gemaakt.
Zelfs toen ik door de douane was, uitgebreid afscheid genomen van ieder die deze avond aanwezig was en nog heb moeten rennen voor mijn vlucht kreeg ik de foto’s via Whatsapp binnen van mijn vader die nog steeds terroristisch bezig was met de schonmaakwagen.
Oslo……tja, ik snap het bestaansrecht niet helemaal. Alles is er superduur, maar super luxe daarentegen, ho maar. Waar gaat die belasting toch heen? Vele straten liggen open, aan vele gebouwen wordt gewerkt of zijn half afgebroken, hier en daar is het verval te zien en de graffiti op de muren. Het heeft een armzalige uitdrukking. Vooral het weer gaf er nog een grauwe tint aan. Regen en 17 graden. Het land zal waarschijnlijk alleen goed kunnen functioneren als het sneeuwt en koud is. In de zomer een slechte keuze dus. Echter mijn vliegticket was vanaf Oslo nu eenmaal goedkoper wat weer opgeheven werd door de uitgaven daar. Ik had moeten weten at het een tourist trap was.
Tweede dag was er wel zon, maar ja. Toen moest ik alweer in het vliegtuig stappen voor Bangkok. Helaas moet ik nog een keer terug ook naar Oslo ook, want ik heb op het vliegveld voor mijn vertrek 2 flesjes drinken gekocht. Flesjes waar pant/statiegeld op staat. Hoe komen ze erbij als ze weten dat je toch het vliegtuig in gaat! Geldklopperij. Maar ik zal ze krijgen, ik lever ze weer in. Ze zullen geen cent te veel van me krijgen!
Ooit gehoord van een self check in op een vliegveld? Ik niet, ik ontwijk het, ik ben een klassieke reiziger, maar deze keer ontkwam ik er niet aan. Mijn aangeleerde reisstijl van 2011 is outdated. Tegenwoordig moet je zelf je boardingpas printen, je sticker voor je tas niet vergeten uit de automaat, naar de self drop band toe, de sticker op je tas plakken, je tas scannen en klaar is Kees. Maar Raymond niet. Hij vergeet ten eerste zijn sticker voor zijn tas uit de printmachine. Een aardige Aziatische jongen stuurde mij weer terug omdat hij zeker wist dat ik iets vergeten was. Daarna had ik weer hulp nodig omdat ik enthousiast mijn sticker had gescand zonder hem op mijn tas te doen. De band ging al lopen en mijn tas verdween bijna het systeem in zonder sticker. Dat had nog wat geworden zeg. Gelukkig werd ik ook hier weer geholpen door een aardige medewerkster.
Die nieuwe techniek lijkt wel niets voor mij. Er is maar 1 conclusie, ik wordt oud mensen! En dat is ook precies de reden dat ik nu mijn reis maak naar Australië. Dan weten we in ieder geval weer waarvoor we het doen.