“Hello, how are you doing!” Zeg ik tegen Julien die net voorbij komt lopen terwijl ik onder genot van een drankje op het terras met de eigenaar van het restaurantje zit te praten. Julien heb ik in Saigon ontmoet tijdens de Mekong Delta toer van 1 dag. Julien deed deze toer over 2 dagen maar helaas moest ik die zelfde avond nog vertrekken naar Nha Trang. Nu hoor ik natuurlijk van Julien wat voor toffe tijd hij heeft gehad en wat ik weer gemist had. Ik kan me dat ook wel voorstellen aangezien het me een gezellige groep mensen leek.
De 27 jarige eigenaar van het restaurant waar ik op dat moment mee aan het praten was, sprak me aan om in haar restaurant te gaan eten terwijl ik voorbij liep, een zeer normaal iets in Azië weer ik overigens niet van houd. Toen ze trots vertelde dat zij de eigenaar was en net geopend was werd het voor mij interessant om eens wat meer te weten te komen. De dame had 8 jaar lang in een keuken gewerkt en vond dat het wel tijd werd om voor haar zelf te beginnen. Zij wist me overigens weer te vertellen dat er voor grotere bedrijven weer wel belasting (BTW en onroerend zaak belasting) moet worden betaald en dat het voor de kleine bedrijven natte vingerwerk is. De eerste 3 maanden hoeft ze nog niet te betalen maar daarna wel. Een check of haar gekozen bedrijfsnaam al bestaat wordt overigens met Google gedaan vertelde ze me. Ik heb haar geprobeerd wat tips bij te brengen om overweg te gaan met westerlingen, waardoor ze uiteindelijk meer klanten aantrekt. Zo vind ik het naar binnen trekken van klanten als ze alleen even naar het menu willen kijken niet fijn. Daarnaast is het wachten op 1 meter afstand direct na het overhandigen van het menu ook niet fijn.
Hoe langer ik in Hue blijf, des te gezelliger het wordt. Julien heeft besloten om de volgende dag met mij mee te gaan naar de Hamburger Hill en zijn ticket naar Hanoi te veranderen. Maar deze avond gingen we nog even naar zijn hotel om vervolgens met zijn hotelreceptionist en wat vrienden van hem een biertje te gaan doen. Van het ene biertje komt natuurlijk het andere biertje. En van de stoep voor het hotel gingen we naar een restaurant. Het was een super gezellig groepje en het drank bleef maar vloeien. Schalen eten werden gebracht en allerlei lokale lekkernijtjes werden aangekocht. Dit alles voor maar 7 euro. Dit was weer 1 van de keren dat ik echt met koppijn terug kwam in mijn dormroom.
Aangekomen in mijn dormroom poets ik mijn tanden, doe het licht uit en probeer te slapen. Maar slapen met zoveel koppijn gaat niet echt. Ik heb iets nodig voor afleiding. Deze afleiding kreeg ik en speelde zich nog geen 2 meter van mijn dorm bed af. Rare op en neergaande bewegingen van een silhouet beelden zich af tegen het duistere maanlicht dat door het raam naar binnen schijnt. Hieronder stond het bed waarin één van mijn kamergenoten een meisje mee naar de dorm had genomen. Even later begon ook het bekende vrouwenkreuntje op het ritme van deze bewegingen mee te doen. Deze live porno show heeft mij gelukkig van mijn vervelende koppijn kunnen afleiden. Even later nadat het koppel één voor één naakt naar de wc ging ben ik in slaap gevallen.
De volgende ochtend vijf over acht uur werd erop de deur geklopt. Of Raymond aanwezig was. Julien stond beneden om te vragen waar ik bleef. We hadden toch echt 8 uur in zijn hotel afgesproken. Toen ik vertelde over mijn vertraging voor het slapen gaan begreep hij het en gingen we de zware strijd aan om 2 brommers te vinden. Gelukkig is dit binnen 2 uur gelukt. Een recordtijd voor Hue en zijn we aan de tocht begonnen. De tocht ging door een prachtig gebergte heen welke zeker voor de reis al de moeite waard was. Aangekomen bij de heuvel konden we de ingang niet vinden. Maar in dit gebied van Vietnam merk je alweer dat je populair bent en dat is waarvoor ik naar Vietnam ben terug gekomen. Normaal neem ik namelijk de kinderen op de foto. Deze keer kwamen zij met hun mobiel met camera aanrennen om foto’s van ons te maken. Natuurlijk heb ik dit beantwoord met wat prachtige foto’s samen met de kinderen.
Zonder dat we de Hamburger hill ook daadwerkelijk beklommen hebben, moesten we alweer tijd maken voor de terugreis. We hadden niet veel tijd voordat de zon onder zou gaan en dit begreep Julien, die vandaag voor de eerste keer in zijn leven op een bike zit, maar al te goed. Hij is van plan om in het noorden ook een bike te huren maar ik houd mijn hart vast. Ongeveer meer dan 50% van de blanken die ik ben tegen gekomen en wel eens heb gebiked in Vietnam is gevallen. Vaak door enthousiasme en ik zal er niet van opkijken als Julien daar straks ook bij zit. Ik zit namelijk bij die andere 50% dus statistisch gezien is hij de Sjaak natuurlijk.
Gelukkig kwamen we weer heel thuis en hebben we de avond van daarvoor nogmaals over gedaan. Het enige wat er aan ontbrak was de porno show, maar ja, je kunt niet altijd pech hebben.