Al lange tijd wou ik een tour door mongolie doen. En daar verscheen de uitkomst. Een Duitser die had besloten dit alleen te gaan doen voor 6 dagen. Een uitgesproken kans om hem te joinen zodat ik niet alleen was. De week zou bestaan uit 5 overnachten bij nomadenfamilies (net als de eerste) in het national park naast Ulan Bataar. Inclusief een paardrijtocht van 4 uur en een kameeltocht van 2 a 3 uur. Het enige probleem kon de kou wel eens zijn. Verder hoefden we nergens bang voor te zijn.
De eerste dag hebben we het geweten. Vanuit de bus die ons naar het park brachten stonden er 2 paarden klaar voor ons. Een rit van 30 minuten bij een tempeatuur van -35 graden. Het paard had er net zoveel zin als mijn vorige, luisterde voor geen meter naar de Mongoolse “chu” (wat “sneller” betekent) en had ook geen last van de kou. Dus daar gingen we met een slakkengang naar de ger. En dan begin je te twijfelen aan je keuze voor aankomende week waarin we 4 uur op een paard moeten zitten. In de ger aangekomen heerlijke melkthee en onze eerste maaltijd welke bestond uit koeienkluiven, wat het speciaalste gerecht van de week was.
De hoogtepunten in deze week was zeker weten het eten, het opladen van al mijn accu’s, het paardrijden, het kameelrijden en het oude koppel. Daarnaast heb ik ook nog moeten werken.
Bij elke familie hebben we wel wat gewerkt, dit bestond voornamelijk uit hout hakken (wat ik snel gestaakt had nadat ik er een stuk van mijn handschoen af had gehakt), hout zagen (met een duozaag (superzwaar omdat de duitser er echt zin in had), scheit ruimen (jaja, met de blote handschoenen bevroren koeienscheit, in de stal oppakken en in de zak gooien) en koeien melken (wat ik toch maar niet aandurfde). Conclusie: Ik ben een lazy bastard volgens de Duitser maar gelukkig heb ik een vak geleerd.
Na elke klus beloonden we onszelf met een prachtige wandeling door het gebied waarvan het elke dag de vraag was of ik nog wel foto’s kon maken met mijn lage accu. Mijn accu kon namelijk niet opgeladen worden op de plattelandse Mongoolse aansluiting. Deze bestaat namelijk uit een auto accu waarop alle stroom van de ger is aangesloten. De televisie, mobiele laders en de lampen zijn hier allen op aangepast.(zie foto in deze blog) Na elke klus werden we ook beloond met een heerlijke maaltijd door de familie bereid. Enige nadeel was dat na drie dagen de combinatie noodles, uien, wortelen, aardappelen en koeienvlees met of zonder soep wel je neus uit kwamen. Ze konden niets anders klaar maken. Per familie was alleen de volgorde anders.
De families slapen met zijn allen in 1 kamer in de ger. Wat wij ons afvroegen is of de ouders niet af en toe behoefte aan een privé kamer hebben. Vandaag zou ons dit antwoord duidelijk worden. We werden op twee paarden gehesen. De kou was gelukkig gezakt naar het warme -10 graden. En weer reden de paarden alleen als de baas (welke wij winnetou noemden) achter ze reed met de zweep. En deze had maar een doel. Ons zo snel mogelijk weg brengen naar de volgende familie om voor het donker thuis te zijn. Ik had het systeem ongeveer door. Uit vroegere tijden zag ik de meiden van onze klas altijd uit hun zadel komen als het paard snel ging. Dat deed ik dus. De Duitser met zijn grote rugzak kreeg dit niet voor elkaar en werd boos op de Winnetou. Een komisch tafereel zoals hij in het Duits aan het tieren was als de winnetou de zweep weer over de paarden heen haalden. Voor het fatsoen verborg ik mijn lach zoveel mogelijk achter mijn sjaal. Binnen 4 uur bereikten we de volgende familie en is de target gehaald. Mongolen houden ervan om alles op de paard te doen. Het is ons nu dus duidelijk waarom ze geen privé kamer nodig hebben. Arme vrouwen.
De volgende dag was het genieten voor de Duitser. En dat deed hij zonder sjaal voor de mond. We werden op twee kamelen gehesen. Deze zijn een stuk hoger dan de paarden. En hier kan je niet uit je zadel komen. Mijn zere kont kreeg dus nog een extra laag pijn te verduren. Bovendien had de kameel het niet zo met mij. In het eerste half uur heeft hij er me er 3 keer af proberen te gooien. En dat ging niet zachtjes. Ik was doodsbang voor de rest van de rit. Gelukkig heb ik op een gegeven moment toch een band kunnen creëren denk, want ik heb het eind zonder verdere pogingen van de kameel gehaald.
De Duitser en ik zijn het er samen over eens dat er gekeken moet worden naar een project om mountainbikes te importeren naar Mongolië en deze te integreren in de samenleving. Wij zouden graag een mongool uitnodigen in Europa voor een testrit door Amsterdam. Daarna krijgen ze van de Duitser een demonstratie 250 fahren met een auto uber die Deutsche Autobahn.
Fotos op picasa
http://picasaweb.google.com/raymondjongkind/GerToGer#