Met hetgeen dat ik nu ga bloggen ben ik niet blij. Het doet ook mij erg veel pijn dat dit is gebeurd. Ik weet dt ik stom was en ik zit niet te wachten op wijze opmerkingen die dit bevestigen.
“ Ik laat je de Filipijnen zien zoals niemand anders dat kan doen!” Met deze woorden startte mijn reis met de Canadese FIlipijn twee weken geleden. Hij was een 30 jarige jongen die op zijn 12e vanuit de FIlipijnen naar Canada is verhuisd. Momenteel was hij aan het reizen in zijn geboorteland en stond op het punt om in juli weer terug te keren naar Canada. Ik had hem die avond in de dormroom van mijn hostel ontmoet. Hij stond net op het punt om manila in te gaan. Hij bood me aan om met hem mee te gaan en het nachtleven van Manilla te bekijken. Natuurlijk wil ik dit wel, Manilla is een nare plaats en vooral ‘ s nachts onveilig. Met iemand die de stad kent ben ik een stuk veiliger en beter af.
Hij vond mij een aardige jongen en hij hield veel van onze hoofdstad Amsterdam. Hij heeft zojuist een aantal plaatsen in de FIlipijnen bezocht maar vond het geen probleem om voor mij deze plaatsen voor mij nogmaals te bezoeken. Na onze eerste avond uit vond hij het zelfs zo gezellig met me dat hij het zeker de moeite waard vond om mij eens uit te nodigen in Canada bij hem thuis. “Dat zullen we nog wel zien.” Dacht ik.
Mijn eerste plan in de FIlipijnen was om de Whale sharks te bezoeken. Dit zijn hele grote haaien van wel 12 meter lang. Het seizoen hiervoor is in maart-april. In mei is de kans kleiner om de haaien te zien. Een busrit naar het gebied voor de haaien duurt zo’ n 12 uur. Een aardige reis als het seizoen al over is natuurlijk. Maar deze Filipijn kon iemand in dat gebied en informeerde voor mij of het seizoen daar nog steeds voort duurde. Het antwoord hierop was dat de kans heel klein was. Op zijn aanraden heb ik mijn ticket gecanceld en hebben we samen een ticket naar Coron, Palawan geboekt. Hij wist mooie plaatsen in Palawan te vinden en voor mij was het belangrijk om de giraffe en zebras in het wild te zien.
Maar eigenlijk moet ik iets toegeven. We hebben de boottickets niet samen gekocht. Het ging online op mijn creditcard. Op het moment dat ik de tickets aan het boeken was in het winkelcentrum was hij naar de bank aan het gaan om het geld hiervoor te pinnen. Toen hij terug kwam bleek dat de bank zijn creditcard had ingeslikt. Dit omdat hij verward werd met een crimineel uit Mexico met dezelfde naam waar de Amerikaanse politie naar op zoek was. Zijn creditcrd kon hij pas terug krijgen op woensdag. De dag ervoor had ik hem al geld geleend en nu vroeg hij om nog wat geld. Met de voorwaarde dat het woensdag goed zou komen heb ik het gedaan.
Ik liet mijn grot etas in het hostel in Manilla en we vertrokken met twee leine rugtassen naar Coron. Mijn laptop paste niet in mijn rugtas dus deze bevond zich in zijn rugtas. Tijdens ons verblijf in Coron leefde hij met mijn geld als een god in Frankrijk. En enig begrip voor mijn goedheid was er haast niet. Hij hield er weinig rekening mee dat het leengeld was. Ik werd zijn karakter ook langzamerhand zat. Als we samen op reis waren en ergens aankwamen en informative kregen, sprak in het Filipijns met de mensen en hij vertelde mij in een zin wat we nu gingen doen. Hij gaf mij weinig ruimte voor beslissingen. Daarnaast was hij vaak onbeleefd tegen al de lokale mensen die hem aardig goed hielpen. Hij opent een gesprek op straat met “meneer, weet u dit en dat?” en zodra het antwoord er is, loopt hij weg zonder dankjewel.
De manier waarop hij met mij omging evalueerde niet en was puur gebasseerd op vrienden blijven met mij. Hij had geen eigen humor, geen eigen reisverhalen. Als hij met mij wilde lachen gebruikte hij mijn verhalen die ik al aan hem had verteld om nog eens opnieuw met me te lachen. Hij luisterde nederlandse muziek van “ Nick en Simon“ op mijn telefoon en studeerde hard om het onder de nie te krijgen.
Natuurlijk kwam er een moment dat zijn geld weer op was. Daar vroeg hij weer om geld van mij. Ik begon het steeds minder te vertrouwen en besefte dat ik aardig stom was geweest. Hij deed er namelijk ook geen fluit aan om de bank te bellen of zijn account al open is en mij via internet geld kan geven. Hij deed er niets aan om geld te lenen via Western Union via zijn moeder. Nee, zijn eerste keuze was geld vragen van mij. Vanuf nu besloot ik mijn fouten recht te zetten. Toen ik weigerde om geld te geven deed hij past zijn best via de andere mogelijkheden. De belofte was dat de bank zijn geld kon geven zodra hij in Manilla was. Tot die tijd zou ik alleen de reis terug betalen en het verblijf. Dit zou mijn enige kans op mijn geld terug zijn. Ik deed dit niet met plezier en die jongen vrat alle energie uit mij op. De manier hoe hij leefde maakt mij redelijk boos maar ik krijg nog geld van hem dus hem nu laten vallen kan niet.
Op een zondag kwamen we terug aan in Manilla. Helaas geen bankdag. Toch wou hij pokeren met me. Ook al had hij geen geld. In de pokerplaatsen waren we op een freeroll (gratis toernooi) aan het wachten en van tevoren hadden we de mogelijkheid om voor geld te spleen. Daarom bedelde hij elke tien minuten om geld en telkens zei ik NEE! Het geld dat ik hem geef is zodat hij kan slapen en eten totdat hij mij op de volgende dag terug betaald heeft. Ook heb ik hem verteld dat het mij teleursteld dat hij dit niet begrijpt, dat hij er geen begrip voor heeft e zich total niet schuldig voelt. Soms liet hij merken dat hij er boos van werd, soms gaf hij mij een schouderklopje en zei me dat hij het begreep.
Toen we eindelijk onze freeroll speelde lag hij er al snel uit. Terwijl ik nog speelde bedelde hij nogmaals om geld voor de betaalde tafels. Natuurlijk zei ik weer nee, en aan zijn gezich te zien was hij er niet blij mee. Ik ging weer zitten en zo 1 uur later lag ik ook uit het toernooi. Echter, bij het opstaan was mijn “ vriend” nergens meer te vinden. Bij het checken van onze tassen zag ik dat zijn tas waar mijn laptop in zat weg was. Foute boel! Zo snel mogelijk maakte ik mijn weg naar het hostel om te zien of hij boos was en eerder terug is gegaan.
Bij mijn hostel aangekomen bleek dat hij is langsgeweest maar dat hij alweer weg is gegaan. Hij heeft de medewerkers verteld dat hij mijn grote rugtas nodig had omdat ik iets nodig had uit de tas. De medewerkers herkende ons als vrienden en hebben hem de tas gegeven. Toen ik aankwam in het hostel lag mijn tas op mijn bed. Alle ritsen waren op grove wijze geopend, zelfs de ritsen van mijn klamboe en EHBO kit. Het maakte niet uit of er een taillerip op zat of een slot op mijn transporthoes. Al mijn spullen lagen overhoop op mijn bed. Bij het voelen in mijn tas bleek dat mijn documententas met 300 dollar, 2 creditcards, muntenverzameling voor mijn broertje en alle belangrijke papieren samen met deze Canadese Filipijn verdwenen was.