Mijn vader en zijn vrienden reden vroeger wel eens met de bus door Assendelft. Altijd gingen ze achterin zitten. Zij vonden dit prachtig om omdat er veel hobbels op deze weg waren. Achterin worden deze nog heviger ervaren. Een slaapbus in Vietnam heeft hetzelfde effect, De wegen zijn zo slecht dat slapen haast onmogelijk is. Mijn keuze om achterin te gaan was meer gebaseerd op het feit dat ik daar de meeste beenruimte had. Ik had alleen even het verhaal van mijn vader vergeten. De hobbels in de slechte wegen van Vietnam laten mij soms 20 centimeter omhoog vliegen.
De volgende ochtend in Nha Trang aangekomen waar ik weer aan mijn moeder herinnerd werd. Mijn doel was hier op een motorbike te huren en dezelfde dag nog richting Da Lat te vertrekken. Al lopend met je backpack over straat proberen hotel eigenaren je naar binnen te halen voor een kamer. Bij mijn mededeling dat ik graag een motorbike wil huren krijg ik 2 keer te horen dat dit voor meerdere dagen niet mogelijk is. Maar de tweede vrouw wou wel wat moeite voor mij doen. Even later was het bij haar alleen mogelijk om een automaat voor meerdere dagen te huren. Verder wou ze mijn hele planning van dag tot dag voor Vietnam weten. Daarna ging ze zich afvragen waarom ik bepaalde keuzes in mijn planning had gemaakt en allerlei nieuwe voorstellen doen. Vervolgens begon ze me bang te maken met het feit dat alles wat ik zou boeken rond de nationale feestdag (30 april) in Vietnam 2 keer zo duur zou zijn, dus ik kon alles wat ik tot 9 mei in Vietnam wou doen maar beter nu bij haar boeken. Op dit punt gaat het bemoeien van haar mij te ver en heb ik haar duidelijk gemaakt dat ik mijn planning bepaal en niet zij, en dat ik hem graag flexibel houd. Gelukkig kon ze me na even doorzeuren wel helpen aan een Semi automatische scooter waardoor ik mijn rit kon starten.
Hiermee was ik weer terug op de Bike in Vietnam. Een heerlijk gevoel en het doet alle goede herinneringen van de eerdere toer weer herleven. Het eten bestellen in de garage voedselzaakjes. Het random ontmoeten van geïnteresseerde Vietnamezen tijdens een stop om even op de kaart te kijken of te eten. Het onderhandelen voor hotelprijzen. Ik mis alleen mijn reismaatje Sjoerd. Het maakt het een stuk minder gezellig en je kunt soms niet even klagen over de slappe lul die je krijgt als je bij binnenkomst in een hotel (Nga Nhi) op basis van het feit dat zij geen Engels kunnen een “nee” te horen krijgt. Terwijl er zeker kamers vrij waren. Ik had niet eens de kans om uit te lagen dat ik een vertaalboekje en een point it bij me had dus dat alles zeker moet lukken.
Tijdens de rit, tijdens de rit kom je en hoop dingen tegen. Zo stonden er drie van die schattige schoolkinderen te liften om van school naar huis gebracht te worden. Toen ik voor ze stopte was er een lange twijfel of ze wel bij deze rare gast achterop op moesten stappen. Na een lange twijfel en het in de wind slaan van alle adviezen die mijn moeder me ooit heeft mee gegeven stapten deze kinderen uiteindelijk toch achterop. Ze konden geen Engels maar het woord “stop” voor hun huis was voldoende.
Tijdens de rit zag ik ook zomaar iets naakts lopen langs de kant van de weg. Waarom deze 20 jarige jongen dit deed is mij onduidelijk, maar het was zeker bizar. Ik wou nog stoppen om het te vragen maar de vertaling naar het Vietnamees van “Waarom loop jij naakt op straat?” Stond niet in mijn vertaalboekje.
In Rusland heb ik voor het laatst gecouchsurfed. Hierbij sliep ik bij mensen thuis die ik van tevoren op internet ontmoet had. Ik had niet meer verwacht dit in Azië nog te doen maar in Phan Rang gebeurde het zonder voorbereiding. Phan Rang was de bestemming van mijn tweede dag. Daar aangekomen stopte ik in een biljartcafe voor de gratis wifi. Het barmeisje sprak een beetje Engels en vroeg mij de standaardvragen. Toen ik haar een goed hotel vroeg, bood ze me aan om bij haar familie te blijven slapen. En zo kwam ik na even rondrijden, eten en het bezoeken van het strand om 22.30 terug in dit cafe. Samen reden we naar een wijk voor de armen aan de rand van Phan Rang en eindigde de rit in een eenvoudig huisje dat in villawijken in Nederland vergelijkbaar is met de grootte van een schuur. De familie sliep al aangezien zij om 5 uur weer op moesten staan. Een bed werd voor mij uitgeklapt en dat was het dan. Één kussen, geen klamboe, geen deken, deur open zodat ik de brommer in de gaten kon houden, dochter en mamma sliepen in een afgezonderd kamertje, de twee broers samen op een houten bed naast elkaar en pappa op een apart houten bed ernaast. Het was een super ervaring om met deze arme mensen samen in zo’n krot te slapen.
Het meisje (24) vertelde me nog wat dingen over haar familie. Haar ouders zijn beiden boer en werken op een rijstveld. Haar 21 jarige broer heeft een psychologische ziekte waardoor hij niet kan werken. Haar 12 jarige broer gaat nar school en kan nog niet werken. Zij is de oudste in het gezin en zorgt voor het grootste deel van het inkomen. 1.500.000 VND (€ 50,-) per maand. Zij zal in de toekomst zorg moeten dragen voor haar familie en ziet dit als haar levenstaak. Ze is er niet gelukkig mee maar doet dit graag aangezien ze houd van haar familie. Ze hoopt ooit een lieve vriend te vinden die ook houdt van haar en haar familie. Erg indrukwekkend en gelukkig beter dan de droom van een Thaise vrouw.
De ochtend erop heb ik mijn route voortgezet naar Nha Trang voor een massage en een dag luieren op het strand. Dit moet mij helpen om weer volledig voorbereid te zijn voor de nieuwe slaapbus die mij naar Hue brengt.