In deze blog niet zoveel reisverhaal over wat ik heb gedaan. Maar meer over standalone dingen die ik heb mee gemaakt en nog niet aan jullie verteld heb. Het gaat bijvoorbeeld over de wc. in ieder land. Alle andere opmerkelijkheden in de derde wereld die eigenlijk niet opmerkelijk zijn. En dan voor de smeuigheid, mijn bizarre reis naar Pakse.
Deze blog is erg laat gepost. Dit omdat mijn lader van mijn laptop de geest heeft gegeven. Ik heb een week geen computerwinkel gevonden om een nieuwe te kopen. Op het moment van schrijven bevind ik mij in Pakse. Een 3,4 of 5 daagse motortrip in mijn eentje staat voor de deur en zojuist heb ik in een wifi café gepokerd samen met een zweed waarvan ik ook tips krijg, die dit voor zijn werk doet. Deze Zweed heb ik vanochtend in de bus van Vientiane naar Pakse ontmoet. Een leuke belevenis apart, die busreis.
Zoals altijd maak ik me druk. Druk als de planning niet loopt zoals ik wil. Maar het is mijn eigen schuld. Want ik had zelf ook wel kunnen weten dat de busreis van Luang Prabang naar Vientiane geen acht uur zou gaan duren. En toch heb ik het reisbureau blind in vertrouwen genomen en mijn aansluitende bus van Vientiane naar Pakse geboekt. (rekening houdend met de 8 uur naar Vientiane).
Op de heenreis deed ik echter 11 uur over deze reis. En de terugweg was niet anders. Door de bergen ging dat ding met 10 km per uur en ik me maar druk maken. Natuurlijk heb ik mijn aansluiting gemist. Maar het raarste was nog dat ze mijn reisbureau niet konden. Dus er was in eerste instantie geen bus voor mij gereserveerd. Na wat heen en weer gebel en gepraat met de chef kreeg ik een ticket voor de eerstvolgende slaapbus. Wat er nu mis was? Ik weet het nog steeds niet.
Normaal gesproken gaat een kennismakingsgesprek over waar iemand vandaan komt en wat het doel en het verleden is van zijn reis. Met deze Zweed ging het over het toilet. En ook dat is een veelbesproken onderwerp onder reizigers. Want overal is de wc. anders. De zweed had niet de juiste beenspieren om relaxed te kunnen poepen op de squat wc. Eigenlijk wel een serieus probleem. Zo’n squat wc. heeft zijn voordelen maar zeker ook zijn oncomfortabele nadelen. Zeker voor de oudere Europeanen. Sinds Vietnam zijn de douche en wc niet meer gescheiden door een gordijn of wat dan ook. Ook hier snap ik het nut niet van. Als je gaat douchen is de hele wc bril nat en bovendien het wc papier en je kleding ook. Volgens mij mag je het wc papier in Vietnam, Laos en Cambodja weer wel gewoon in de wc gooien, dus dat is een vooruitgang. Althans, er hangen geen borden meer dat het niet mag. Af en toe zie je wel een plastic tas hangen met gebruikt papier erin dus ben nog niet helemaal zeker.
Hoe langer je in de armoede leeft hoe meer je eraan gewend raakt. In het begin van mijn reis vielen mij een hoop dingen op. Waar ik in Rusland nog sprak over de houten huizen die ik hier en daar zag of de slechte staat van de flatgebouwen praat ik hier niet eens meer over de huizen. Het is juist een prachtig gezicht, al die houten hutjes op palen. En je kijkt ook je ogen niet uit als je eens een stenen gebouw ziet omdat je dat al gewend bent van thuis.
Maar toen ik twee andere toeristen een foto zag maken van een hoge vrachtauto met een jongen op het dak om de elektriciteitskabels omhoog te houden zodat de vrachtauto het dorpje in kon, dacht ik: “ja, dit is nog steeds niet normaal, ook al ben ik eraan gewend”. In Europa noemen we dit gevaarlijk. In Amerika hebben ze zelfs allerlei wetten waardoor je meteen iemand kan aanklagen als je zulke stomme dingen doet. Maar hier?
Voor de kinderen bijvoorbeeld. Een familie van 4 man op 1 scooter is normaal. Één baby tussen pappa en mamma in en het jongste kind staat voorop. Waar zijn de kinderzitjes? Of de overdreven Amerikaanse borden “baby on board?” In Azië kan het allemaal.
Ook de ongecontroleerde vuurhaarden die ze overal maar maken om het afval in de fik te steken, dat kan toch niet? Dat moet een keer fout gaan. In Nederland is dit zwaar verboden!
Daarnaast zie je op tv de raarste dingen die je als arme Aziaat niet wil zien lijkt mij. Een supernieuwe mediamarkt die in Hanoi geopend is. Met alle pracht en praal loopt die eigenaar alles te showen. De flatscreens, computers noem maar op. L’Oréal en wasmiddel reclames met allerlei blanke mensen die Vietnamees of Laosaans spreken. Talentenjachten zoals wij die in Nederland kennen in de meest fancy studio’s. En dat terwijl jij als arme Vietnamees met 35 graden in je houten hutje op je matras met je familie zit te wachten op wat klanten voor je restaurant die zich in dezelfde houten hut bevindt.
In Luang prabang ben ik geteisterd door een allergie. Soort van rode muggenbulten over mijn hele lichaam zowat. Waarschijnlijk van het eten. De keukens zijn niet altijd even schoon. Na een recovery van 3 dagen ben ik weer op de been en heb ik mijn reis vervolgd.