De motortoer is Leip!
Ik wil op mijn motor rijden!
De motortoer die ik de afgelopen twee weken heb gemaakt is een supertoer voor elke motorrijder in Nederland die van bergweggetjes en natuur houdt. Ook iedere niet motorrijder zal deze route leuk vinden omdat hij prachtig is. Mijn eerste advies aan iedere Nederlander is werk opzeggen en deze rit doen!! Echter, in Sapa kreeg ik een heel ander advies.
Onze route startte in Hanoi en liep naar Mai Chau, Phù Yên, Mù Chang Chai, Tuân Giáo, Dien Bien Phu, Sin Hô, Sapa, Bac Ha, Yên Binh en eindigde weer in Hanoi. Dit is gedeeltelijk een route van de lonely planet en gedeeltelijk een zelf uitgestippelde route. Hierdoor kwamen we op veel niet toeristische plaatsen wat erg veel leuke dingen met zich mee bracht. Tijdens deze route gingen we vooral door de heuvels / bergen en reden we over allerlei soorten wegen in allerlei soorten weersomstandigheden.
Al reizend door de dorpjes leer je de mensen, de cultuur en de natuur van Vietnam kennen. En wat je ziet en mee maakt is super prachtig. Waar Hanoi nog redelijk toerist onvriendelijk is, hebben ze in de plaatsen waar wij komen nog nooit blanke mensen gezien lijkt wel. Op onze eerste stop om even de kaart te bekijken werden we meteen al uitgenodigd door een kapper, die eigenlijk al weer klanten had, om een kopje thee te komen drinken.
Bij veel stops die we maakten om te eten, vinden de mensen het maar barinteressant en hangen ze ongevraagd met zijn allen om ons heen om alleen maar de plaatsen op de kaart te noemen en te helpen. Soms beginnen ze zelfs mensen op te bellen die Engels kunnen. Helaas kunnen wij er niets mee aangezien we niet om hulp vroegen en hebben we liever dat deze man weg gaat. Maar ja, dat zal wel de onbeleefdheid van de westerse cultuur tegenover de behulpzame Vietnamese cultuur zijn.
De dorpjes die je tegenkomt bestaan uit een straat die veelal bestaat uit kruidenierszaakjes gerund door families (zoals Albert Heijn vroeger ook begonnen is), brommer reparatie zaakjes en garages die de ene keer een restaurant zijn maar de andere keer een kroeg ook door een familie gerund. In deze garage restaurants is het ons met grote verbazing iedere keer weer gelukt om te eten en we zijn er nog steeds niet ziek van. Wel moet ik zeggen dat je open moet staan voor de Vietnamese stijl anders zou je er niet willen eten. Er is geen menukaart en de stoeltjes zijn zo groot als de kuipstoeltjes waar je je kinderen in plaatst. De prijs is dus altijd een verrassing maar nooit duur. Het eten wordt voor je neus klaar gemaakt en met het vertaalboekje van de lonelyplanet kan je je bestelling doen. Als je even naar de wc wilt wordt je naar het achtererf gestuurd waar je naast de groente tuin en het hok met de varkens op de welbekende squat wc aan het plassen bent.
Na een paar dagen gereisd te hebben en wanneer we ver genoeg van Hanoi af zijn komen we met de Vietnamese cultuur van de kinderen in aanraking. Doordat de Vietnemezen niet groot worden zijn deze soms superklein en schattig. En het is gewoon ongelooflijk maar overal waar je komt gaat wuiven ze naar je en hoor je een enthousiaste “Hello” uit hun lachende mond. Echt overal! En op de momenten dat je stopt komen ze naar je toe maar durven ze toch niet dichterbij te komen en komt er vaak niet meer uit dan hun geleerde Engelse zinnen “How are you?” en “What’s your name?”. Maar één ervaring met deze kinderen was super. Hier stopten we voor een danstafereel op een veldje met veel schoolkinderen. Nadat we gestopt waren stonden er wel 40 kinderen om onze scooters heen. Een prachtig gezicht. Natuurlijk hebben we even met ze gedanst en op de trom geslagen. Helaas werd deze ervaring een beetje verknald door een paar volwassenen die mee danste en zich te veel bezat hebben met de Vietnamese rijstwijn. Daarom zijn we er maar weer vandoor gegaan.
Het rijden op de wegen in Vietnam is prachtig maar soms niet makkelijk. We reden grotendeels in de bergen. Dat is natuurlijk prachtig, vooral voor iemand die van hard gaan houdt zoals ik. Maar toch was dit niet zo verstandig in Vietnam om een paar redenen.
Het wegdek is vaak slecht. Er zitten gaten in, soms zijn stukken verdwenen, soms rijd je van goed geasfalteerde 3 baanswegen een armoedig hobbelweggetje door een dorp in. De conditie varieerde tijdens onze hele reis.
Door de bergen was er vaak mist waardoor het zicht vaak slecht was. Dit is op zich niet heel veel drama, als het in Nederland was. Maar het ergste van alles zijn de Vietnamese chauffeurs.
Volgens internetbronnen kampen zij met een probleem in hun land en dat is het hoge aantal verkeersslachtoffers. En ik weet waarom……
De Vietnamezen rijden als idioten! Als je je toeter maar gebruikt, dan kan alles hier. En zo rijden ze al toeterend de vrachtwagens voorbij vlak voor een bocht in de dikke mist in de bergen. Zelfs vrachtauto’s doen dit bij elkaar. Ook kan je al toeterend gewoon een dorp doorknallen met je vrachtauto. Alle scootertjes doen hetzelfde maar hier geld wel het recht van de sterkste. Inzicht en even wachten met een fietser inhalen totdat de tegenligger voorbij is zit er hier niet bij. Gewoon toeteren en gaan met die banaan. Echt bizar.
Deze dagen hebben we een vrachtauto op zijn kant gezien en ik heb een scooter zien vallen nadat hij door een vrachtauto de berm in was gedrukt. Daarnaast heb ik heel veel idiote dingen gezien die nog maar net goed afliepen en ik verbaas me er niets over dat er in Vietnam veel verkeersdoden vallen. Daarom kan je hier nog zo voorzichtig rijden, als je hier netjes door een bocht rijdt en in die bocht komt een vrachtwagen en zon zwarte luxe auto die toeterend aan het inhalen is je tegemoet, ben je dood!
Er was één dag waarop we de route hebben afgebroken en terug gegaan zijn naar ons oude plaatsje. In de lonelyplanet staat ook dat de weg die wij wouden nemen alleen voor de ervaren motorrijders was en veel locals zeiden ons dat deze weg sowieso niet met de auto te doen was. Wij hebben het toch geprobeerd natuurlijk. Maar na 2 uur door de blubber en modder omhoog te hebben geklommen waarna we niet zeker wisten of we nog goed zaten hebben we het toch maar afgebroken. Op de terugweg nog even gestopt om te eten en wat we daar zeggen kon eigenlijk ook niet. Een garage vol mannen die zich volledig bezatten en vervolgens gewoon weer op hun scooter stappen. Leipe Vietnamezen! “Ik moet ook naar Bac Ha”, zei een oude man tegen ons, “wacht even, dan rijd ik met jullie mee!” Dat leek ons geen verstandig idee, en voor hij zijn fles drank op had zijn we er vlug vandoor gegaan.
In mijn volgende blog het tweede deel van wat ik belangrijk vond om te vertellen over deze reis. Het begint al aardig uit de hand te lopen in deze blog. Om jullie toch alvast te updaten en mijn lieve, bezorgde en ongeduldige moeder ook een beetje tevreden te houden hier dus het eerste deel.